maandag 31 december 2007

Literatuur in Parkstad (2)

Schrijfwedstrijd “write now”
Write Now is een landelijke schrijfwedstrijd die dit jaar voor de 8e keer georganiseerd werd. Jongeren tussen 15 en 24 jaar konden meedoen met hun proza, poëzie of columns tijdens een van de vijftien voorrondes die overal in het land georganiseerd werden.

In het zuiden van onze provincie is inmiddels Amber-Helena Reisig uit Heerlen uitgeroepen tot winnares. Van een van de debutanten is al een boek verschenen. Raoul de Jong debuteerde met de roman Stinknegers in 2004.

“Het is onmogelijk het moment te vergeten waarop ik haar voor het eerst zag. Alleen al door het horen van haar stem kon ik haar zien, aanraken, haar huid tegen de mijne voelen. Die stem staat sinds die dag in mijn huid gekerfd, iedere keer wanneer ik mijn ogen sluit, kon ik het gevoel wat zij gaf oproepen en eindeloos in mijn mond proeven, als zwarte koffie”.

Met Billy Holliday en Louis Armstrong op de mediaplayer van haar laptop schreef de 15-jarige Amber-Helena Reisig uit Heerlen in een uur het verhaal “Jazz”. Een stuk proza dat verhaalt over twee jonge vrienden die stiekem een jazzclub binnensluipen en ademloos het optreden beluisteren van jazz-zangeres Francis Blue.

“Ik besefte plotseling dat ik de huid van het kind zijn los aan het laten was en een nieuw stadium instapte. Ik was bereid om de confrontatie aan te gaan met alles dat ooit mijn pad zou kruisen. Ik, Samuel Jefferson, zou mijn weg vinden om te bereiken wat ik vanaf die nacht het meest zou willen bezitten: haar liefde en niets meer”.

Deze studente van het Bernardinuscollege is verslaggeefster van de schoolkrant. Volgend jaar wil ze hoofdredacteur worden. Vóór 3 januari moet haar bijdrage klaar zijn voor de finale. “Perfect kan het nooit zijn. Mensen kunnen niet perfect zijn.”

Uit: het “Limburgs Dagblad”, 30-11-2007.



Roman Peter Lenssen “In dit land wil niemand wonen”
Een lelijk gezicht
Een journalist wordt op z'n speurtocht naar de ervaringen van vluchtelingen in Nederland van het ene op het andere moment verliefd op een Somalische vrouw. “In dit land wil niemand wonen” is een hartstochtelijke roman over een zware problematiek.

Peter Lenssen debuteerde vijftien jaar geleden met “Toplöss”, een boek waarin het anarchisme in de mijnstreek, gedurende de eerste helft van de twintigste eeuw, het toneel vormt van het verhaal, van een sociaal bewogen Limburger die uiteindelijk zijn einde vond in de Spaanse Burgeroorlog.
Ook in z'n nieuwe boek is de toon meeslepend en politiek geïnspireerd. Lenssen is een schrijver die zijn politieke sympathieën niet onder stoelen of banken steekt, een uitgangspunt dat op dit moment door het merendeel van zijn vakbroeders niet al te zeer beleden lijkt te worden.
De roman beschrijft aan de hand van de ervaringen van een Somalische vluchtelinge, de schrijnende situatie rond de vluchtelingen- en asielproblematiek in Nederland. De achterflap van “In dit land wil niemand wonen” rept zelfs van een aanklacht tegen één van de meest beschamende misstanden van deze tijd, een etikettering die ik graag onderschrijf.

Zoekende
De Nederlandse journalist Tom Lambert wordt op een speurtocht naar de ervaringen van vluchtelingen in dit land, van het ene op het andere moment verliefd. Lambert zit in een fase van zijn leven waarin hij zelf ook zoekende is.
Relatie net op de klippen gelopen, intussen zijn lul achterna lopend in een puur seksuele relatie met zijn voormalige schoonzus, wier man en Toms broer dus ook af en toe door Toms leven struint. Een andere broer gesneuveld ergens in Bosnië. Toms leven is al met al een puinhoop. En dan is daar plots Fadumo, de Somalische vluchtelinge, die ook voor Tom het één en ander blijkt te voelen.
Je zou dit boek een liefdesdrama kunnen noemen, ware het niet dat je je eerst door een inleiding moet heen zien te werken, waarin op evocatieve wijze herinneringen aan Fadumo verteld worden. Zowel prachtige beschrijvingen van het leven van deze vrouw, haar ouders en haar broer alsmede vreselijke ervaringen van Fadumo in de kerkers van de Somalische dictator Siad Barre.
Verderop in het boek valt alles op zijn plaats en wordt de relatie helder tussen de verschillende personages. Maar het blijft zware kost. Tom raakt namelijk gaandeweg de roman steeds meer betrokken bij andere vluchtelingen en hun onverkwikkelijke ervaringen met allerlei facetten van Nederland.
Niet alleen de regelgeving die soms hilarische toestanden tot gevolg heeft, maar óók de onverholen vreemdelingenhaat die overal opduikt, en zelfs tot levensgevaarlijke situaties voor Tom en de mensen in zijn omgeving leidt. Het is zelfs zeer twijfelachtig of er zich voor Fadumo en Tom ooit een happy end aan zal dienen, want hoewel de roman in zekere zin een open einde heeft, is de sfeer en de toon van het boek óók aan het slot verre van opwekkend.

Een gezicht
Vrolijk is de beschreven materie niet. Peter Lenssen slaagt er echter in om dit onderwerp, dat voor velen slechts een gegeven is dat niets met mensen maar alles met getallen (bijvoorbeeld de “26.000 van Verdonk”) te maken heeft, een gezicht te geven. Een gezicht dat vaak lelijk is. Een gezicht dat vaak mensonterend is. Maar tevens een gezicht waar we met zijn allen wellicht nog niet voldoende naar gekeken hebben.
Want hoe verklaren we anders dat we in dit land, één van de rijksten ter wereld, niet bereid zijn, anderen een gelegenheid te bieden zelf óók een acceptabel leven op te bouwen? Als Peter Lenssen ook maar een klein beetje in staat is, een enkeling anders tegen deze problematiek aan te laten kijken, dan is dit boek in ieder geval niet voor niets geschreven.
Om potentiële lezers niet af te schrikken, is het goed om te vermelden dat dit boek zeker géén personages van bordkarton bevat, die zich conform politiek-correcte lijnen ontwikkelen. Tom Lambert, de ik-persoon, is een mens met niet louter positieve trekken. Hoewel de man een aantal vervelende trekjes vertoont (zijn diervriendelijkheid bijvoorbeeld laat vaak te wensen over), weet de auteur de hoofdpersoon zodanig voor het voetlicht te brengen dat deze mij na het lezen zeer lief is.
Zo zou ik willen weten hoe het verder verloopt met Lamberts vriendschap met docent Bert. En zelfs bij representanten van de duidelijk aanwezige gevestigde orde slaagt Lenssen erin, een diversiteit in sympathie tot stand te brengen, die contouren en diepgang van personages doet ontstijgen aan die van spelers in een plat politiek manifest. Lenssen weet zich hiermee mijlenver verwijderd van de platgetreden paden der rolmodellen, dit niet in het laatst door zijn woordkeus, beeldspraak en zinsbouw die vaak verrassend zijn.

“In dit land wil niemand wonen” is een uitgave van Baalprodukties Sittard i.s.m. Artilimo Heerlen.
204 pagina's, € 16,50.

Tekst: Ger Limpens


Peter is niet alleen een man van de theorie, maar ook van de praktijk. Ik heb zijn talent gezien bij het “op de kaart zetten” van enkele ‘gezichten’ van de “26.000 van Verdonk”. Bij deze wil ik verwijzen naar de websites: www.artilimo.com en www.keerhettijparkstad.nl

M.M.

zondag 30 december 2007

Frans Bauer







Het is vandaag 30 december. En dat betekent dat er iemand zijn verjaardag viert:

FRANS BAUER!

Proficiat Frans.
En nog vele jaren en hits erbij!!!

vrijdag 28 december 2007

Literatuur in Parkstad (1)


Literature in a hard place

"Rock in a hard place". Een bekend lied en misschien kunnen we ook wel spreken van “literature in a hard place”, als we het hebben over boeken uit de Parkstad. Ik hoop indirect ook te bewerkstelligen dat mensen met literaire en kunstzinnige ambities de handen in elkaar slaan om beter tot hun recht te komen. Vooral omdat we iets anders willen brengen dan de zoetsappige “rozegeur-en-maneschijn-verhalen”, die de boventoon voeren bij de collectie van www.mooilimburgswebshop.nl. Veel maatschappij-kritische boeken worden hier niet gepromoot, en men blijft vooral in de (niet 100% representatieve) “Maastrichtse sfeer” hangen.
Ik hoop, dat idealisten in Parkstad (voormalige Oostelijke Mijnstreek) zich makkelijker weten te vinden. We zijn aan de volgende generaties verplicht om gróter en mondialer te denken.

Literatuur en Parkstad. Waarschijnlijk vraagt u zich af, wat beiden met elkaar van doen hebben. Er bestaan algemene (onterechte!) vooroordelen, die willen suggereren, dat vooral mensen in deze regio “laag geschoold” zijn, en niet bezig met emotionele en intellectuele zaken. Vooral mensen buiten deze regio doen Parkstedelingen vaak af als “ongecultiveerd, ongeletterd, niet intellectueel én laag opgeleid”. We koesteren onze talenten niet in die mate, zoals dat in Maastricht gebeurt. Van een mislukte acteur maken ze daar een wereldster. Nee, zo’n mentaliteit hebben wij niet in Oostelijke Mijnstreek. Chauvinisme is een Frans woord, waar we liefst niks mee te maken willen hebben.

Van overheidswege probeert men de naam “Parkstad” te promoten. “Ik sport in Parkstad”, “Ik zorg in Parkstad”, “Ik flierefluit in Parkstad”, etc. Een begrip dat niet of nauwelijks leeft onder de bevolking. Om subsidies te genereren, is het belangrijk om aan te tonen dat we een “grote agglomeratie” zijn. Vergelijkbaar met Eindhoven en Maastricht.

Het literaire wereldje is niks anders. Opeens verschijnt er een leestafel met “Limburgse boeken” in de boekhandel. Mijn hoop is, dat er nog veel boeken zullen verschijnen, waarin de cultuur van de Oostelijke Mijnstreek de boventoon zal voeren. Wat hebben toch veel in huis!
Daarom vraag ik jullie aandacht voor verschillende producten.

Als eerste de weblog http://zuidenwind.blogspot.com, die een kritische en soms ook vrolijke en inspirerende kijk heeft op onze maatschappij (in de breedste zin van het woord), en waar tevens prachtige foto’s op te vinden zijn van freelance fotografe Sally (die ook grotendeels de foto’s (óók de bovenstaande foto) op deze blog heeft verzorgd). Zowel verrassende plaatjes, alsmede alledaagse taferelen en foto’s uit de kunst- en muziekwereld. Klik gewoon eens op de bovenstaande link en ga eens kijken (en lezen).

Overigens: opmerkingen en ideeën zie ik graag tegemoet op: maaswater@gmail.com

woensdag 26 december 2007

Over kerk en geloof




Erfgoedhuis kent elk weetje over katholieken

Nijmegen - Het Digitaal Katholiek Erfgoedhuis (DKE) biedt sinds gisteren toegang tot een uitgebreide internetsite over katholiek Nederland. De site is het resultaat van een samenwerking tussen de Radboud Universiteit Nijmegen en het Katholieke Documentaire Centrum (KDC). De collectie van het KDC is aangevuld met informatie van tal van organisaties. Het gaat om foto’s, films, geluids- fragmenten, schoolplaten en devotieprentjes.

Dus als je kleinzoon vraagt: ”Wat was dat eigenlijk, het vormsel?”, dan klikt opa de nieuwe site aan en legt uit hoe een twaalfjarige vroeger in de katholieke kerk zijn doopsel bevestigde door het vormsel. En dat hij daarbij door de bisschop gezalfd werd en van die man een soort ridderslag kreeg, een tik tegen zijn wang. Omdat Noord-Brabant, samen met Limburg, eeuwenlang de braafste katholieke provincie was, is er op de site heel wat over het Brabantse katholieke leven te vinden.

“We willen met de site een bijdrage leveren aan de kennis over religie en confessionele verhoudingen in Nederland”, legt Monteiro uit. “Het is niet de geschiedenis van de kerk, maar de geschiedenis van een kerkgemeenschap.
Men kijkt met een zekere bevreemding naar praktiserende moslims of orthodoxe protestanten die dagelijks intensief met hun geloof bezig zijn. Ze vergeten dat het goed veertig jaar geleden voor veel katholieken niet anders was”.

www.nederlandskatholicisme.nl

Uit: het “Limburgs Dagblad”, 6-11-2007


Kerkraadse Lambertuskerk bestaat 900 jaar

Er zal -Kerkrade kennende- nog veel gefeest gaan worden. Eucharistievieringen, frühshoppen, concerten, een processie. Ze zullen nog tot en met december 2008 geprogrammeerd worden om iedereen te herinneren aan het negenhonderdjarig bestaansfeest van de parochie. Eerste in de reeks van festiviteiten was de onlangs gehouden presentatie van het boek “900 Jaren Kerk en Parochie Sint Lambertus Kerkrade”, en een discussie over de daaraan gekoppelde vraag of men ook mag spreken van “de geboorte van een stad”, zoals de ondertitel van het parochiefeest luidt.

De deskundigen zijn het er niet over eens. Volgens de één is er pas sprake van een gemeenschap Kerkrade in 1467, toen Kerkrade zijn schepenbank kreeg. Een ander zegt pas vanaf 1750, toen de monocultuur in Kerkrade eindigde. Een ding is zeker: van een echte gemeenschap was in 1100 absoluut nog geen sprake. En het destijds zeer dunbevolkte Kerkrade, heeft vóór de stichting van de Lambertusparochie naar alle waarschijnlijkheid behoord tot de Johannes de Doperparochie in Eygelshoven.
De kerk van Kerkrade werd in 1108 (vier jaar na inwijding van Rolduc) gesticht door de familie van Saffenberg uit Mayschoss aan de Ahr, die het gebied “Rode” (niet alleen Kerkrade maar óók Herzogenrath) in handen had, én de zielzorg voor de bewoners van hun grondgebied verzorgde. Dat uitgestrekte gebied bestond negenhonderd jaar geleden overigens uit pakweg veertig woningen en boerderijen en maximaal 300 mensen.

Het eerder vermelde boek verhaalt ook over de stichting van andere parochies in Kerkrade. En over een pastoor die zich al in 1660 beklaagde over de dagelijkse “slechtweer kerkgangers”, die pas naar de kerk kwamen als de pest ze op hun hielen zat. Maar ook een voorwoord van de (uit Kerkrade afkomstige) Bisschop van Roermond, Frans Wiertz. Die hier zijn eerste heilige communie deed, het vormsel kreeg toegediend en er zijn eerste heilige mis opdroeg.

Voor het boek kan men voorintekenen bij Boekhandel Deurenberg (info@deurenberg.nl)
Aan de kassa € 22,50 en bij voorintekenen € 20,-.


Bijbel en Koran op dezelfde internetsite (een voortreffelijk initiatief!)

De volledige tekst van de Bijbel en de Koran staat sinds gisteren in het Nederlands, Engels en het Arabisch op een website. Een zoekfunctie maakt het mogelijk aan de hand van een zoekwoord de teksten uit beide heilige boeken met elkaar te vergelijken.

De site www.bijbelenkoran.nl is een initiatief van de interkerkelijke omroep IKON en Radio Nederland Wereldomroep. Zij spreken van een wereldprimeur. De twee omroepen willen een brug slaan tussen moslims en christenen en de dialoog tussen de aanhangers van beide wereldgodsdiensten bevorderen. Zo zal het vele Nederlanders verrassen dat het woord “slaan” in de Bijbel zestig keer vaker voorkomt dan in de Koran.

De site maakt gebruik van de Nieuwe Bijbelvertaling, die ruim drie jaar geleden verscheen. De vertaling van de Koran in het Nederlands is van Fred Leemhuis. Om de lezer op weg te helpen in zijn speurtocht door de twee boeken hebben de initiatiefnemers achttien verhalen op de site gezet die zowel in de Koran als in de Bijbel voorkomen.

Uit: “De Pers”, 7-12-2007

maandag 24 december 2007

Column Maud Schaepkens

In de Zuid-Limburger lees ik de column van Maud Schaepkens. Zij reist hetzelfde traject als ik.
Haar reis naar Maastricht heeft een andere reden dan ik. Zij is nog jong en idealistisch én student. Ik ben iets ouder, werkend en ambtenaar. Echter, de liefde voor het gedrukte en het gesproken woord is datgene wat ons verbindt. De titel van haar stukje is "Mauds Mijmeringen". Ik vind dit net zo’n Aha-Erlebnis, als het feit dat Pierre Kemp ons honderd jaar geleden "tegemoet reisde" op hetzelfde traject.

In het verleden waren er in de intercity-treinen treinstellen, waar studenten (als ze zin hadden) een kleine lezing konden geven over een bepaald thema, voor iedereen die belangstelling had. Maar gezien het onderstaande artikel, zal dat in de boemeltrein tussen Kerkrade en Maastricht een fictie blijven. Al reizend meer kennis verwerven.

Misschien wel een idee om zo’n "literaire spoorclub" op te richten. Ik denk ook aan de woorden van Mandela, die stelt dat scholing overal kan plaatsvinden (zelfs in de gevangenis).

Robbeneiland was de uitgelezen plek waar de gevangenen van het apartheidsregime konden nadenken over het bestuur van het nieuwe Zuid-Afrika na de Apartheid. Terwijl ze "verstoken" waren (en bleven) van informatie van buitenaf. Daarom werd de gevangenis liefkozend "Universiteit Robbeneiland" genoemd.

Zo kunnen alle plaatsen waar mensen elkaar ontmoeten, plekken voor onderwijs en kennisvergaring zijn. Bibliotheken en Internet zijn dit dus ook. De Romeinen hadden destijds hun badhuizen, en de democratie werd in Athene geboren in de open lucht...

dinsdag 18 december 2007

Over boeken en idealisme




Idealistische winkel in Parkstad

Mensen lopen langs drukke winkelstraten, op zoek naar het ultieme cadeau.
Vindt u dat het gebaar belangrijker is dan het cadeau? Wilt u een cadeau dat verder werkt dan alleen het blije gezicht van degene die het cadeau ontvangt?

Ik moet denken aan een artikel in het Limburgs Dagblad, dat stelt dat de groene Sinterklaas niet bestaat. Niet duidend op de actie van Oxfam/Novib met Dolf Jansen (want… een Afrikaans gezin een geitje doneren kan daadwerkelijk een wereld van verschil maken in Afrika), maar het feit dat veel producten natuur- en milieuonvriendelijk zijn. Denk aan de verhalen over kinderspeelgoed, waar voor € 20,- aan batterijen in moet. "Mensen letten niet op het milieu als ze Sinterklaascadeaus kopen." stelt Fred van Raay, hoogleraar economische psychologie aan de Universiteit van Tilburg (in de krant van 4 december 2007).

"Mensen worden niet zozeer milieuonvriendelijker", meent van Raay "maar wanneer de welvaart stijgt, neemt de vraag naar luxere goederen toe. Ouders kopen dan veel sneller een cadeau dat op batterijen of op elektriciteit werkt omdat ze dan ook het geld ervoor hebben."

Bezoek daarom eens de site van Goede Waar & Co, die op de duurzaamheid letten van leuk kinderspeelgoed. Toch zijn er ook in Parkstad leuke en idealistische winkels. Denk maar eens aan de wereldwinkel in Kerkrade, Heerlen, Landgraaf en Brunssum. Eerlijk handwerk dat verkocht wordt voor een eerlijke prijs (http://www.wereldwinkel.nl/). Er zullen ongetwijfeld méér zijn, dan die ik op dit moment kan noemen.

Net zoals bijvoorbeeld biologische boerenwinkels. Bent u de bio-industrie ook zo ontzettend zat? En wilt u deze kerst een eerlijk stuk vlees op uw bord? Loop dan eens binnen bij de biologische slagers die Parkstad rijk is! Ook dierenwelzijn telt deze Kerstdagen. Elke euro die u uitgeeft, is een soort stembiljet voor de producent. Zo lang mensen kiloknallers kopen, zal er op een dieronvriendelijke én milieuvervuilende manier worden geproduceerd in de bio-industrie.

Een bijzondere boekenwinkel
In het voormalige postagentschap van de Heerlense wijk Bekkerveld, is een ideële boekenzaak gevestigd. Het assortiment is ruim te noemen en de gehele opbrengst is voor het goede doel. Stichting Boekensteun kiest per jaar waar de baten van de boekenverkoop naartoe gaan.

De opbrengst van dit jaar is/was voor KiKa (Kinderen Kankervrij) waar Inge de Bruijn ambassadrice van is.

"Dankzij informatie uit afgerond genen-onderzoek zijn we er van overtuigd, dat we nieuwe behandelingsmogelijkheden kunnen ontwikkelen om kinderkanker vaker te genezen en " vriendelijk" te behandelen. Daarvoor is het wel absoluut noodzakelijk om vernieuwend onderzoek in gang te zetten, specifiek gericht op kinderkanker".
Prof. Dr. Tom Voute, kinderspecialist en voorzitter KiKa (
www.kika.nl)

Het adres van deze bijzondere boekenwinkel:
Van Weerden Poelmanstraat 1
Heerlen
045-5412786

De openingstijden zijn:
Woensdag van 15:00 tot 18:00
Donderdag van 12:00 tot 15:00
Zaterdag van 12:00 tot 15:00
Zondag van 12:00 tot 15:00

Aanleveren van boeken graag tijdens deze uren.

De kracht van een boek

In mijn leven zou ik niet zonder boeken en tijdschriften kunnen. Vaak om inzicht in moeilijke processen te krijgen. Vaak denkt men, dat men alleen is met zijn problemen. Maar in een boek (of nog beter: een gesprek) ervaart men dat het leven mooi kan zijn.

Er zijn veel redenen voor mensen om verdrietig te zijn. De kerstdagen kunnen altijd moeilijke momenten opleveren voor mensen. Rouwverwerking, eenzaamheid, uitsluiting en ruzies. Gewoon wat kreten die bij mij opkomen. Ik ben gecharmeerd door mensen die het leven draagbaar proberen te maken voor anderen. Vooral door mensen te laten ervaren, dat men zijn leven niet moet laten leiden door de mening van de ander/anderen.

Als je rouw enigszins kunt verwerken door een stevige wandeling te maken, óf door de hele dag in bed te blijven liggen, moet je dat gewoon doen. Niemand is expert op dit gebied, en je weet zélf meestal wat het beste is voor jezelf (http://www.rouwverwerking.nl/).
Ik wens iedereen wijsheid en steun, om díe dingen te doen, die het beste voor jezelf zijn. Los van de commercie of wat anderen ervan vinden.

Deze (míjn) mening en eigenwijsheid is vooral gebaseerd op "boerenverstand" en "boekenverstand". Een goed boek kan op honderden manieren een uitwerking hebben op mensen, is mijn persoonlijke mening.

Daarom lijkt het me leuk, in de toekomst binnen Parkstad te experimenteren met zwerfboeken. Je laat een boek achter, met als doel dat iemand anders dit (gratis) kan lezen, en op die manier bijvoorbeeld steun haalt uit het betreffende boek óf zich een bepaalde mening over iets kan vormen óf bijstellen.
Je zou ook kunnen vragen om een reactie van degene die het zwerfboek ná jou leest (bijvoorbeeld in de trein), d.m.v. een email waarin hij/zij een reactie geeft op het boek (kan vanalles zijn: kanttekeningen, gevoelens en emoties die dit boek opriep bij die lezer, etc.).
Opeens merk je dat je niet alleen bent. Voorbij de anonimiteit…

Goede ideeën en initiatieven zijn uiteraard van harte welkom!

P.S.: De foto's zijn wederom gemaakt door mijn vriendin Sally (freelance fotografe).

vrijdag 14 december 2007

Straatkrant


Beste landgenoten,

Ik wil via deze weblog een beetje reclame maken voor de straatkrant die in (bijvoorbeeld) Heerlen verkocht wordt.
Koop dit "Straatmagazine" en help dak- en thuislozen aan een klein inkomen.
Er zijn wel spelregels aan deze krant: verkopers dragen een badge en de artikelen zijn alléén in het Nederlands. In steden als Kerkrade (o.a. bij de verkoopster vóór de Albert Heijn (Hertogenlaan)) duikt tegenwoordig een Frans-Nederlandse versie op. Dit vind ik op zijn zachtst gezegd "een beetje vreemd".
In "Straatmagazine" staan regelmatig nieuwtjes. Zoals deze maand een exclusief interview met Boudewijn de Groot, die speciaal voor dit tijdschrift zich liet interviewen (ofschoon hij momenteel eigenlijk een interview-stop hanteert).
Het voorbeeld van "Straatnieuws" is de Engelse straatkrant "Big Issue".

De volgende gedichten zijn afkomstig uit de actueelste straatkrant:

Eerste dag
Vandaag is de dag
Dat ik weer naar school mag
Een agenda, pen en papier
En misschien ook nog
Een beetje plezier
Want is alweer
Een tijdje geleden
Dat er cijfers en letters
Van mijn vingers gleden
Maar ik ga met frisse moed
Een nieuwe periode tegemoet.
John de H.

Goed Nieuws
Hoe moet ik het vertellen
Wie kan ik nu nog bellen
Om te zeggen hoe het met mij gaat
Om te zeggen hoe het in het leven staat
Want het gaat steeds beter met mij
Voel me met de dag steeds meer vrij
Desnoods loop ik mijn blote billen
Maar zo ver laten we het niet gaan
Ik blijf hier gewoon rechtop staan.
Roland S.

donderdag 13 december 2007

In de moestuin van Rolduc

Rolduc was de vroegere kweekvijver van de "katholieke intelligensia". Katholieke én geïnspireerde bestuurders afleveren voor politiek en maatschappij. Gelukkig zijn de tijden van de verzuiling voorbij.

Drie Rolduc-priesters hebben het tot (hulp-)bisschop geschopt. De "Priesterstal van Gijssen" werd het instituut weleens genoemd. Toonbeelden van de conservatieve katholieke kerk: Bisschop Punt (van Haarlem), Kardinaal Van Eijk en Hulpbisschop De Jong (van Roermond).

Helaas ging de ontkerkelijking óók gepaard met de teloorgang van de maatschappelijke samenhang. Armoede en uitsluiting is helaas geen vreemd element in de wijk Rolduckerveld; een overwegend jaren 60-wijk, pal tegenover de Abdij. Vanuit mijn raam zie ik in de verte de "Kerst-ster" van Rolduc schitteren op de toren.
We wonen bovenop de vroegere moestuinen van de Abdij. Duizenden bloemen kunnen bloeien, het ontbreekt alleen aan voedingsstoffen voor die bloemen. Want onkruid kunnen we niet hebben (=racisme en uitsluiting).

30 november kreeg Waris Dirie, de strijdster tegen vrouwenbesnijdenissen uit het Afrikaanse Somalië, de Martin-Buber Plaquette.
Burgemeester Som van de gemeente Kerkrade opende de avond, en herinnerde eraan dat ontmoetingen met andere culturen confronterend kunnen zijn, vooral voor onszelf. Door stil te worden, te luisteren én door ons af te vragen wat er aan de hand is, kunnen we onrecht ontdekken en de strijd aangaan.
Ik verwijs bij deze graag naar mijn andere weblog (in de Engelse taal): http://oneworldonefight.blogspot.com, waar ik met hetzelfde thema worstel.

Waris Dirie gaat met jongeren het gesprek aan. Want: er is maar één wereld. Dit alles in de geest van Martin Buber. Hij maakte duidelijk hoe mensen in een dialoog met elkaar (in een "ik-jij-gesprek"), pas écht tot mens rijpt. Het is een ontdekkingsreis naar de ander, maar uiteindelijk naar zichzelf.
Er zijn maar weinig mensen in onze wereld, die op de barricaden klimmen, protesteren, iets willen veranderen. Zij luisteren naar anderen, horen hun woorden en zien hun honger, eenzaamheid, vertwijfeling en pijn, en trekken hier consequenties uit voor hun eigen leven.

Waris Dirie ontvluchtte als 13-jarige haar familie en land. Zij weigerde een huwelijk met een oude man en nam vanuit de woestijn (waar zij geboren was) het vliegtuig naar Londen. Ze kon noch lezen noch schrijven, maar leerde (tijdens haar dienstboden-werk bij familie) deze vaardigheden. Op 18-jarige leeftijd werd de beeldschone Waris fotomodel. Zodra het mogelijk was, stopte zij hiermee, om zich het lot van onderdrukte en verminkte Afrikaanse vrouwen aan te trekken. Een inspirerende vrouw.

500 meter verwijderd van onze woning vond de uitreiking van de prijs plaats. Maar gevoelsmatig lijkt het duizenden kilometers verwijderd van deze wijk.

M.M.

maandag 10 december 2007

Do it yourself

Punk is een levenswijze. Vooral het "Do it yourself - principe" en "Support your local acts."
Hieraan dacht ik, toen ik de folder las van Oxfam-Novib, waarin burgers opgeroepen werden om actiever de wereld in te stappen.

Acties ondersteunen van charitatieve organisaties hoeft geen geld te kosten. Amnesty International vindt een handtekening belangrijker dan een donatie.
Maak je werkgever "warm" voor eerlijke koffie in de kantine.
Maak gebruik van spaarlampen.
Sta iets korter onder de douche. Water is een ongekende luxe in de Derde Wereld.
Koop eerlijke producten. Een trouwring mag nooit gemaakt worden door uitbuiting in de (goud)mijnbouw. Kijk op: http://www.flamingoring.nl/
Maak zoveel mogelijk gebruik van het openbaar vervoer, en steun de reizigers-belangenvereniging (http://www.rover.nl). Met klachten en verhalen en eventueel een donatie.

Lobby en bespeel de lokale politiek voor schone energie en sociaal beleid. Partijloos maar actief. Bespeel de media. Want… wie de media aan zijn zijde heeft, heeft ook de aandacht van de gemeenteraad. Want veel raadswerk gebeurt helaas in de anonimiteit en dat vinden de heren en dames prima zo. Wij moeten ervoor zorgen, dat politieke beslissingen uit de anonimiteit én vrijblijvendheid gehaald worden. Steun "progressieve" politici binnen de linkse partijen.

Ik voel me nog steeds een soort "Punker uit de jaren ‘80". Terwijl ik toen nog te jong was om de intentie te snappen van die beweging. Ik ben bewust geworden van politiek en maatschappij door de vredesdemonstraties. Waar miljoenen mensen "Nee!" zeiden tegen de kernwapens.
Helaas beslisten Ruud Lubbers en zijn kabinet destijds anders. Maar gelukkig is de koude oorlog geschiedenis.


M.M.

zondag 9 december 2007

Drie gedichten van Shi Tao

Uit: "Voor de Moeders van het Plein van de Hemelse Vrede"
Hier zal ik blijven staan, want hier ben ik
de ambassadeur van de nieuwe lente
hier bewaar ik heimelijk dicht aan mijn hart
de adem van al die kinderen
en waar je ook kijkt zullen wilde bloemen
weer bloeien in het wit van de herfst
en nooit zal mijn moeder ophouden
in eenzaamheid naar hem uit te kijken
2 juni 2004


Juni
Alle dagen die me resten
zal ik ‘juni’ niet achter me laten.
Juni, toen mijn hart stierf
toen mijn gedichten stierven
en toen mijn geliefde
stierf in een plas alleen gelaten bloed
Juni, de verzengende zon brandt door mijn huid
en legt de waarheid open van mijn wond.
Juni, vissen verlaten de bloedrode zee
en zwemmen naar elders voor hun winterslaap
Juni, de aarde transformeert, de rivier maakt geen geluid
en stapels brieven komen niet meer aan bij hen die dood zijn.
9 juni 2004


Pijn
Het portret aan de muur verloor z’n kracht van herinnering
en de storm buiten maakte geen einde aan het geweld;
met een hele nacht van passie martelde ik jou
tot we elkaar volledig hadden uitgeput
en achterbleven als twee vliegers na de regen.
Ooit was ik de ster van het toneel dat kinderen spelen,
ooit dirigeerden mijn handen om kinderen een lied te leren,
ooit op een maanverlichte nacht hoorde ik tersluiks
het gesprek dat twee kraaien voerden.
Maar de brute werkelijkheid dwong me zacht maar beslist
te neer. Pijn ontbeert die tederheid van maanlicht.
In een ijzeren kist vol leugens worstel ik,
probeer uit alle macht mezelf een voorbeeldige kalme zieke
aan te praten, een eetlepel wrok door de keel van het vaderland.
Taiyuan, 6 januari 2004

Deze gedichten heb ik op deze weblog gezet ter gelegenheid van 10 december (de Internationale Mensenrechtendag).

vrijdag 7 december 2007

Sint & Piet aan het Kolenfront...

De Sint was op zijn ronde
door het vlakke Nederland
toen keek hij plots op, verwonderd
wat was hier wel aan de hand?

Zijn de dijken doorgebroken?
boeien los, dit is genant!
Overal zie 'k water stijgen,
was dit eerst niet polderland?

En overal die zwarte wolk
doet mijzelf ook sterk verbazen
zwart gerand de ogen van 't volk
het lijken wel mijn pieterbazen!

Snel de schimmel laarzen en
een wulps mondkapje aangedaan
nu dat beest nog zwemmen leren
en ons schikken in een nieuw bestaan?

Wacht! Waar komt deze verand'ring
van klimaat zo vlug vandaan?
Dat daar aan die horizon, zie
ik daar 'n... KOLENCENTRALE STAAN???

Was dat niet iets uit MIJN jonge jaren?
Verzuipt men liever dan krimpen gaan?
moet ik mij NOG nader verklaren?
DAT SCHONE KOLEN NIET BESTAAN?

Sint en Piet gaan dat niet slikken,
rooft niet de aardse rijkdom leeg!
Zout is nog te veel eer voor zulke stouterikken
Hierbij dus een kooltje van eigen deeg...


Sint Nicolaas en zijn Pieterbazen

woensdag 5 december 2007

Eindelijk lezen we Spinoza!!!

In deze tijd van "Verwildersing" is er een antwoord uit de geschiedenis.

"Ultimi barbarorum" (ergste der barbaren) is het niet gepubliceerde vlugschrift van Spinoza. Dit vlugschrift kan ook vandaag weer geschreven worden. Mensen denken niet na! Volgen leiders die slechts "haat en vooroordelen" verspreiden. Allochtonen en vooral moslims zijn doelwit van de haatcampagnes.

Waakzaamheid is gevraagd. Maar ook historische kennis, reflectie en vooral de wil om samen de wereld te verbeteren.

Wilders en Verdonk zijn geen "domme" mensen. Ze gebruiken de massa voor hun retoriek.
Ze spelen mensen tegen elkaar uit. Alleen om hun salaris als kamerlid veilig te stellen, en zichzelf niet "overbodig" te maken. Want zeg nou zelf: € 120.000,- per jaar wil ik óók wel verdienen.
Wilders en Verdonk wonen niet in een achterstandswijk. Ze kunnen bij wijze van spreken tientallen jaren in hun wijk wonen, zonder ooit een allochtoon tegen het lijf te lopen, laat staan te spreken. Uiteraard zonder te weten wat armoede en uitsluiting is.
Wilders gaat nooit naar actualiteitenprogramma’s, waar ook tegenstanders van hem aan het woord komen. Hij mijdt zulke programma’s als de pest. En evenzo weigert hij te luisteren naar iemand met andere ideeën dan hijzelf heeft. Jammer dat er zulke domme mensen bestaan…

Baruch d’Espinoza: een glorieuze wedergeboorte voor de filosoof van joodse afkomst

Eindelijk lezen we Spinoza

Het heeft even geduurd, maar nu zijn we vrijwel allemaal erg trots op Spinoza, de grootste denker die Nederland ooit heeft voortgebracht. En nog een allochtoon ook!

Het bruggetje naar de Zwanenburgwal, bij het Amsterdamse Waterlooplein. Ooit stond hier het geboortehuis van Baruch d’ Espinoza, in de joodse buurt. Morgen (23-11-2007) is het 375 jaar geleden dat Nederlands grootste denker het levenslicht zag als tweede generatie allochtoon uit een Portugees-joodse handelsfamilie.

De laatste jaren maakt hij een comeback, met name door het werk van de Britse historicus Jonathan Israel, die in Spinoza de meest radicale exponent van de Verlichting ziet. Zo pleit de denker onvoorwaardelijk voor democratie en vrijheid van meningsuiting. Geen populaire opvatting destijds.

Hoogste tijd voor een standbeeld in de hoofdstad, vindt de Amsterdamse Spinoza-kring. "We willen geen klassiek, bronzen beeld, maar een interactief kunstwerk dat uitleg geeft over Spinoza-ook voor toeristen", zegt voorzitter Frank van Kreuningen. Burgemeester Job Cohen steunt het plan.

Dat had Baruch niet durven dromen, toen hij in 1656 de banvloek van de joodse gemeenschap over zich had horen uitspreken. Wellicht vormden niet zijn atheïstische denkbeelden, maar de weigering om de failliete boedel van zijn vader over te nemen de ware steen des aanstoots.

Hoe dan ook, Benedictus (zijn gelatiniseerde naam) ging in het dorpje Rijnsburg wonen. Daar verdiende hij de kost met het slijpen van lenzen. Maar zijn hart lag bij de filosofie, getuige het commentaar dat hij schreef op het werk van René Descartes – de Fransman die in de Republiek toevlucht zocht voor zijn ideeën.

Spinoza was geen kluizenaar. Uit Leiden kwamen studenten, hij sloeg een profesoraat in Heidelberg af. In zijn werkkamer schreef hij de Ethica, postuum uitgegeven. Zeer weinigen zullen deze tekst gelezen hebben, waarin hij op wiskundige wijze aantoont, dat God en de natuur één en hetzelfde zijn. Weg met een persoonlijk godsbeeld, er is geen andere bron voor ons moraal dan de rede.
Het Rijnsburgse huisje staat er nog steeds, maar is in verval geraakt. Na alarmerende berichten in NRC Handelsblad zegde minister Plasterk van Onderwijs geld toe voor de opknapbeurt. Het moet een echt museum worden. Zelf verhuisde Spinoza in 1663 naar Voorburg en zes jaar later weer naar Den Haag.

Benedictus (de gezegende), die al zijn kaarten op de "Rede" zette, kon wel degelijk heftige emoties hebben. Toen een woedende, oranjegezinde volksmeute in het "rampjaar" 1672 de gebroeders De Witt lynchte, wilde Spinoza een pamflet met de tekst "Ultimi barbarorum" (ergste der barbaren) ophangen. Zijn vrienden hielden hem gelukkig tegen.

Hij stierf jong, op 21 februari 1677: al het slijpstof had zijn tuberculose verergerd. Met zijn graf in de Nieuwe Kerk in Den Haag liep het slecht af. Zijn resten werden al na enkele jaren verspreid over de kerktuin, het grafmonument stamt van veel later: uit 1927. Pas in de negentiende eeuw volgde namelijk de échte erkenning van Spinoza, vooral onder Duitse invloed. Het eerste standbeeld verrees in 1880. Enkele maanden na de postume publicatie werden zijn boeken al verboden.

Eeuwen later is er weer ophef: Spinoza ontbreekt in het centraal eindexamen filosofie, dat de komende jaren het thema Rede en Religie draagt. Heftige protesten bij minister Plasterk hebben niet mogen baten.
De minister wil zich niet met de inhoud bemoeien, maar wijst erop dat de denker wel is opgenomen in de historische canon. Zo slecht is de verbannen man toch niet terechtgekomen.

De Pers (23 November 2007)
Peter Wierenga


Met dank aan Stan, voor de 2 correcties!

dinsdag 4 december 2007

Liever wijnbouw dan mijnbouw

25 jaar is het geleden, dat de laatste "koempel" in de duisternis van de mijn verdween. Voor de gezondheid van deze mannen was het uitermate slecht. Maar de vondst van aardgas bij Slochteren deed ze de das om. De kou werd voortaan verdreven door aardgas.

Waar je het ook warm van krijgt is van wijn drinken. De wijnoogst gebeurt in de milde warmte van de herfstzon. Frisse lucht in plaats van bedomptheid van de mijn.
Wijn is luxe. Energie is noodzaak. Onze economie is oververhit. China zuigt alle grondstoffen naar zich toe. Het Midden-Oosten is in oorlog geraakt door de politieke agenda van de Verenigde Staten.

En opeens is er weer een roep naar kolen. Gezien de milieuschade die dit veroorzaakt, kan ik niet anders dan ertegen zijn. En verwijzen naar de actie http://www.kappenmetkolen.nl/.

Waarom "kappen met kolen"?
Kolencentrales: ramp voor het klimaat.
Een kolencentrale stoot meer broeikasgas CO2 uit dan 1,5 miljoen auto’s. Vijf nieuwe kolencentrales zijn slechter voor het klimaat dan het hele Nederlandse wagenpark.
Kolen zijn ouderwets en smerig
Met kolen gaan we tientallen jaren terug in de tijd. Het verbranden van steenkool is een smerige en ouderwetse techniek. Waarom niet kiezen voor wind- en zonne-energie? Veel beter voor ons leefmilieu!!!
Kolenstroom = exportstroom
We hebben helemaal geen kolencentrales nodig! Nederland heeft genoeg stroom. Alle extra stroom die de kolencentrales produceren is bedoeld voor de export.
Opslag overblijfsel (CO2) = onzeker
De energiebedrijven zeggen dat de vervuilende CO2 die de centrales gaan produceren, opslaan onder de grond. Ze hebben echter nog geen idee hoe ze dit moeten doen. Opslaan is een zeer onzekere optie.

We moeten radicaal kiezen. "Grijze" energie duurder maken en schone (groene) energie goedkoper. Energiebesparing moet de inzet zijn van dit kabinet. Maar óók meer windmolens en zonnepanelen. Goed voor het milieu!
Tevens zijn ook zaken als Mijnwaterprojecten interessant om te volgen.

maandag 3 december 2007

Wijnfeest



Wijnfeest rondom Abdij Rolduc (Kerkrade)
Zomers gaan voorbij
De herfst is koud en donker
Wat rest is de herinnering in de fles
Na enkele flessen wordt het verleden
Mooier dan het ooit geweest kan zijn

M.M.
P.S.: Deze prachtige foto is gemaakt door mijn vriendin Sally (freelance fotografe).
Mocht je geïnteresseerd zijn in deze foto, mail dan naar: powergirlxl@gmail.com

Prinses Minima

Laat je niet omver blazen
Vijf vragen aan Prinses Minima

TV Drenthe noemde haar ooit " De meest actieve bijstandsmoeder van het Noorden". Zelf noemt ze zich " Prinses van de bijstand" en " Spreekbuis voor de minima". Sabine Neuteboom (38) , alias Prinses Minima, schreef een openhartig boek over haar verplichte reïntegratie. Uit boosheid. "Ik ben nergens ooit serieus genomen".

De sociale dienst wilde je twintig uur per week aan het werk hebben als telefoniste, Jij verzette je daartegen. Waarom?
"Ik vond en vind dat ik dat er niet naast kan doen. Ik heb in mijn leven heel veel ellende meegemaakt en dat heeft behoorlijk ingehakt. Psychisch, maar ook fysiek. Ik was juist zo ver dat ik een wankel evenwicht had gevonden. Ik red het net om mezelf en mijn dochter Rozemarijn (6) te zorgen. Daarnaast hou ik nog een beetje tijd over om boeken te schrijven. Ik vind daarmee dat ik een zinnige bijdrage aan de maatschappij lever. Daar kan en wil ik geen geestdodend werk bij doen dat mij niets oplevert".

In je boek ben je heel kritisch over de Sociale Dienst en het reintegratiebureau waar ze je naar toe sturen. Wat is de belangrijkste kritiek?
"Dat ze niet naar je luisteren en niet kijken naar je individuele situatie, naar wie je bent en wat je kan. Ik nergens nooit serieus genomen. Al die dure nep-deskundigen weten het zogenaamd allemaal beter. De hele benadering is zo negatief en betuttelend terwijl ik denk dat je met een positieve, stimulerende houding veel meer bereikt".

Je hebt je boek uit boosheid geschreven, schrijf je. Op wat en wie was je boos?
"Op de overheid, de politiek, de maatschappij. Op al die mensen die je alleen maar zien en behandelen als iemand die niet wil werken, die lui is en alleen wilt profiteren. Nou, ik kan je zeggen: ik heb mijn leven heel weinig geprofiteerd en heel hard gewerkt. Ik heb nooit stil gezeten, ben altijd bezig. Vaak ook met anderen. Het levert alleen geen geld op en dat is het enige dat in deze maatschappij geldt. Daar maak ik me boos over".

Uiteindelijk heeft je strijd toch succes gehad. Je hoeft geen kartonnen dozen te vouwen in de sociale werkplaats en ook niet als telefoniste aan de slag. Maar ook een opleiding tot yogadocente volgen. Dat was eind vorig jaar. Hoe gaat het nu met de reïntegratie van Prinses Minima?
"Goed. Ik ben net aan het tweede jaar van de opleiding begonnen en heb een afspraak bij de Kamer van Koophandel gemaakt. Ik wil een spiritueel centrum gaan opzetten met o.a. lessen yoga, meditatie, en reiki. Het moet nog precies vorm krijgen, maar hierin kan ik alles kwijt waar ik de afgelopen tien jaar mee bezig ben geweest. Mijn spirituele ontwikkeling heeft mij altijd erg geholpen om rust, kracht en hoop te vinden. Dat wil ik heel graag aan anderen doorgeven".

Je hebt je boek opgedragen aan alle bijstandsvrouwen. Wat is je advies voor of boodschap aan hen?
"Als je niet wilt dat anderen jouw leven bepalen, dan moet je het roer zoveel mogelijk in eigen hand proberen te houden. Luister naar jezelf, geloof in jezelf en laat je niet omver blazen door wie of wat dan ook. En ja, ik weet: daar heb je veel uithoudingsvermogen en incasseringsvermogen voor nodig. Ik hoop andere bijstandsmoeders met het boek te inspireren de moed niet op te geven"

Uit: FNV vrouwenmagazine
Nummer 27 september 2007
De reïntegratie van Prinses Minima
152 pagina’s; ISBN 9789085395652
16,95 en is te bestellen via :
www.freemusketeers.nl

zondag 2 december 2007

Shi Tao

Geachte lezers,
Graag vestig ik jullie aandacht op het werk van Amnesty International. Vanuit Heerlen/Kerkrade zetten we ons in voor de Mensenrechtendag van 10 december. De actie wordt gehouden voor Shi Tao. Een Chinese journalist, die is veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf vanwege het zenden van "subversievelijke" emails naar vrienden in de Verenigde Staten. Voor meer achtergrondinformatie verwijs ik jullie graag naar de site http://www.amnesty.nl/

Het is interessant om te zien hoe het internet tegenwoordig een gemeengoed is geworden. De scholierenstaking over de 1040 uur-norm was vooral geregisseerd door o.a. tieners op internet. Dezelfde tieners waar ik mijn treincoupé mee deel. Ik hoop, dat ze óók warmlopen voor wereld-idealen. Ik ben trouwens voorstander van kwaliteits- boven kwantiteits-onderwijs. Dit wil ik nog effe kwijt!!!

Ikzelf ken geen leven zonder solidariteit! Protesteren gaat tegenwoordig vaker door email-acties. Ik vind het trouwens verschrikkelijk dat bedrijven als (good old) Google meewerken aan de dictatuur van de Chinese overheid. Google hielp de Chinese overheid om deze journalist op te sporen (en later dus te arresteren).
Ik denk dat een bedrijf als Google zich moet beraden op haar werkwijze in China (dus geen gegevens meer doorspelen aan de Chinese overheid, omdat daardoor mensen in de gevangenis terechtkomen, óf (nog erger) misschien ……...
Het is vergelijkbaar met de man die onvervalsbare "persoonsbewijzen" maakte in de 2e Wereldoorlog.
Indirect (en onbedoeld!) heeft hij eraan meegeholpen, dat veel mensen de dood in werden gejaagd. Deze man was waarschijnlijk naïef, maar een bedrijf als Google kan dit zich niet veroorloven. Niet in deze tijd!!! Ze zouden beter moeten weten!

Laten we actie blijven voeren, want landen als China hebben ook heel veel te verliezen. Ze zijn bang voor de media en ook voor ons, in het rijke Westen. Wij kopen tenslotte hun producten (grif). Want: goedkoper dan spul uit eigen land. En bovendien is de Sint ook dít jaar weer langs China gevaren, om onze schoenen prijsbewust en "zuunig" te kunnen vullen.
Veel geloof, hoop en liefde gewenst in deze donkere dagen voor Kerst.
Ook en in het bijzonder voor onze Chinese activist.


"Ik ben de stilte op het spoor
waar alles is mee begonnen.
Afstanden werden uitgezet,
Einders gespannen om naar te
Reikhalzen, kringen getrokken
En met een midden bekroond.
Hoe wijds is de taal!
Ik geef mij aan een woord gewonnen,
Ik ben de stilte op het spoor".

Marianne Debets
Pastoraal Medewerkster klooster Wittem

maandag 26 november 2007

25-11-2007

Vermoeiende periode gehad. Niet gewerkt en toch moe. Of anders gezegd: niet voor geld gewerkt en toch moe. 21 november 2007 is het eindpunt van het maken van aantekeningen voor mijn boek. Een preview, zoals dat zo mooi heet, aan mijn vader laten lezen. Zijn opmerking: "Er komen veel vrouwenbenen voor in het verhaal". Zo heb ik het nog niet bekeken. Leuk, zullen we maar zeggen….
Gisteren naar het congres geweest van de SP. Samen met zo’n 999 andere medestrijders. Mijn stemgedrag was nogal opvallend. Ik had vaker een ander idee over democratie en politiek, dan de zaal. It’s all in the game.
Vooral in de SP geldt dat de afdelingen worden vertegenwoordigd door actieve mensen op deze vergadering. In contrast met bijvoorbeeld de PvdA. Een partij toch verwoorden tot een parlementaire club. Groenlinks heeft ook nog enkele activistische trekjes uit de jaren zeventig. Maar niet in die mate als mijn kluppie.

Het klopt dat in mijn boek ook sprake is van kritiek op de democratie. Ik noem het niet voor niks: "Het minst slechte systeem". Als mensen meer betrokken zouden zijn bij de samenleving zou de consensus Democratie de meest rechtvaardige vorm zijn. Maar, in tijden van de enorme polarisatie en vervlakking van mensen zullen we het moeten doen met het huidige systeem.

De kerstversiering zie ik "schijnen" als ik uit mijn raam kijk. Las Vegas in Kerkrade.

Ik heb op dit moment zo’n 225 pagina’s beschreven. Maar ik moet nog zo’n 327 pagina’s aan handgeschreven aantekeningen typen.
En dan begint het monnikenwerk van corrigeren. De jongens van Ailbertus zullen me ook niet helpen.

Adieë wah……………

Kijk ook eens op http://www.kerkrade.sp.nl/

zaterdag 3 november 2007

De voltooiing van mijn boek nadert...

De aftrap van mijn weblog is gedaan. Voortvarend kan ik wel zeggen.
Nog enkele dagen en dan is mijn schrijfexperiment (dat "een boek" heet) geschiedenis. Maar dan komt pas het monnikenwerk. Het corrigeren van taalfouten en grammatica. "Ik klets niet; ik heb veel te vertellen", zoals een vrouw beweert in het tv-programma "Man bijt Hond".
Er is ongemerkt veel tijd in gaan zitten en ik hoop simpelweg, dat ik een handjevol mensen kan troosten met enkele lieve woorden. Ik zal echter ook kritisch moeten kijken of ik mensen niet te hard(vochtig) benader. Want we zijn op aarde om te leren.

Heerlijk vind ik de herfstkleuren en mijn uitzicht op een lindeboom. Vallende blaadjes van goud...

Ik denk dat het moment is gekomen om iets actiever te worden op mijn weblog. Creativiteit is belangrijk (óók als je ondernemer wilt worden). Dit hoorde ik vandaag een voorlichter vertellen van de Kamer van Koophandel. Vooral inspiratie en transpiratie. Bloed, zweet en tranen. Hoeveel tijd wil je er aan besteden, wat is het je waard, wat zijn de offers die je wil doen voor de "muze" van het ondernemen? Hoeveel geld en tijd heb je er voor over?

Even een zijsprong: ik ben gecharmeerd van de kunstwerken van Kaza Poorter. Te zien op de site http://www.kazaapoorter.com


Kunst is ademen.

Iets wat in de wereld
Zonder uiterlijk teken verwelkt
Is de bloem die mannenhart heet.
Onno no Komachi
plm. 850 na Christus


De winterslaap

Als de sneeuw niet meer smelten wil
Een boterham met dubbele jam de mond niet opent
Een oog kijkt eerder scheel naar een gebroken ruit
Dan hangt men lakens voor het raam
De kille bloedsomloop zakt naar de modder
Er is geen wakker worden aan
Jan Wolkers

Nog 18 dagen en het karwei is af!!!

maandag 8 oktober 2007

Toelichting Weblog

In februari ben ik begonnen met de trein te reizen tussen Kerkrade-Chevremont en Maastricht. Voorheen reed ik deze route met de auto. De saaiheid bracht me op het idee om gevoelens, ideeën en nieuwsfeiten om te zetten in aantekeningen. De eerste aanzet tot een boek was geboren.

Ik heb nog steeds dagelijks aantekening gemaakt. Mijn laatste aantekeningen zal ik op 21-11-2007 aan het papier toevertrouwen. Mijn 34e verjaardag...
De titel van het boek: "33 kilometer". Dit is plusminus de afstand tussen thuis en mijn werk. Symboliek alom.

Ik denk dat ik de wereld iets te bieden heb. Onzeker is het of dit schrijven ooit een boek zal worden. Maar ik vind dat ieder talent gekoesterd moet worden. Mensen praten elkaar te vaak de put in. En ik wil de wereld enkel een beetje vrolijker kleuren.

Ik sta stil bij de oorlog in Irak en Afghanistan. Armoede in de wereld ontgaat mij óók niet. Ik ben niet naïef en alles moet besproken worden. Goede verhalen en slechte verhalen. Maar altijd met respect voor de ander. Ik ben tevens reiziger in tijd en cultuur. Ik voel me een wereldburger.

Maxima lag onder vuur omdat ze zei, dat "de Nederlander" niet bestaat. Enkele journalisten vielen over deze woorden. Maxima heeft altijd geleefd in "fence gated areas" (beschermde gebieden) in de wereld. Een wereld waar hekken omheen stonden en nog steeds staan. Prins Claus kon dit verklaren. Hij wist ten minste wat de node van de wereld was.
Dus we moeten kijken naar het heden en de toekomst.

Waarom dit boek?
Pretentieus en bescheiden probeer ik dit te beantwoorden. Waaraan het boek misschien wel honderd pagina’s wijdt. Ik wil een boek schrijven over het leven, wetend dat er ook de dood is (het niet-leven). Het ongewisse hiervan sluipt altijd rond.
Zoals het in de christelijke traditie heet: "Noch tijd, noch plaats is bekend. Het staat in God’s hand geschreven".

Ik schrijf dit op, wetend dat mijn oud-buurman op Witte Donderdag zijn laatste adem uitblies.
Een belangrijk element in het leven is daarom "De Tijd".

De langst levende wezens op aarde zijn de bomen. Een boek te willen schrijven, betekent tevens de wisse dood van een boom.
Bomen zijn de longen van de aarde, terwijl ik met dit boek probeer om een menselijke hart wat lucht te geven. Relativeren met filosofie.

Bomen vind ik levende monumenten; een getuigenis van God. Kathedraal en Speelplaats tegelijk.

Op een internetsite lees ik dat jaarlijks honderden boeken worden vermalen als oud papier. Op hetzelfde moment zijn er mensen, die niet eens de kans hebben om een boek te kunnen kopen (dak- en thuislozen, vluchtelingen, enz.). Mensen die het juist extra nodig hebben hun hart te luchten. Daarom roept deze sympathieke organisatie op, om boeken te doneren t.b.v. de bestrijding van de "boekloosheid" van deze mensen.

Boeken en kranten bedienen zich van allerlei soorten taal. Begrippen worden vaak omwille van hun klank gebruikt: slogans en loze beloften. Niets wetend over de intentie en kracht van onze mooie taal. Als kind werd je voorgehouden: schelden doet geen pijn. Nu, jaren later, denk ik: vooral om het ongemak van de fysieke aframmelingen van kinderen tegen te gaan.
Ik houd ervan om voorzichtig en respectvol met mensen om te gaan.

Na de 2e wereldoorlog waren vele grote Duitse schrijvers in verwarring. Een dergelijk verschrikkelijke oorlog en zoveel leugens zijn verteld in hun mooie taal. Dat men ging spreken van een "Neue Sprache". Men probeerde de taal te zuiveren van alles dat met oorlog, dood en verderf te maken had. Datgene wat men jaren later de "Trümmer-literatur" noemde. Literatuur op de brokstukken en overblijfselen van de verwoesting. Berlijn en Dresden waren totaal weggevaagd. Zoals een ooggetuige zei: "Wer das Weinen verlernt hat, der lernt es wieder beim Untergang Dresdens".

Gelukkig is de situatie in ons land en provincie niet van dien aard. Maar toch is waakzaamheid geboden. Net zoals we verantwoordelijkheid hebben af te leggen naar de schepping.
Ik wil soms mijn ogen kunnen sluiten en kijken naar de toekomst van Limburg.


Fons Erens sprak over het verleden:

"In Limburg leefde een naamloos volk zonder vaderland.
Een volk waarom gevochten werd door vele machten, maar dat nooit zichzelf was.
De eeuwen lange machteloosheid; de onderdanigheid aan kasteelheren en kerk, de onderdrukking, de uitbuiting en vernedering, dat liet diepe littekens achter en drukte een stempel op de aard en de mentaliteit van de mensen."

Zonder verleden geen heden. Ik wil het gevecht aan voor de menselijkheid! Schrijven om de geest én het hart te winnen van de mens. Door mededogen en solidariteit te tonen. De politieke macht van onze stad, provincie, land en wereld ligt in handen van veertigers, vijftigers en zestigers. Terwijl onze generatie moet leven met de consequenties van o.a. "Wetgeving van de generatie vóór ons".
Maar ik wil voorbij het venijn, ik wil op zoek naar de zon. In gesprek mét, op zoek náár de dialoog.

Een samenleving heeft net als een kathedraal een aantal steunberen nodig om niet in te storten.

Ik heb de 100.000 mensen gezien op het Museumplein in Amsterdam om een politiek én moreel "tij te keren". Maar nú moet het om het "hart" gaan. Een land opbouwen waarin mannen en vrouwen willen leven, ongeacht hun etnische identiteit of levensovertuiging.
Gebouwd op een stevig fundament uit steen. Een soort woning als veilige haven.

Hoop wil ik zijn, Esperanto voor de ziel.

De meeste gebeurtenissen vinden plaats in het hoofd van de mens. Gedragsveranderingen zijn hoofdzaken. Men handelt anders, doordat men iets anders is gaan bekijken.

Mijn boek is gebaseerd op aantekeningen die in de trein zijn gemaakt. 33 Kilometer is de afstand tussen Chevremont en Maastricht-Centraal. Opstaptijd 6.04 uur en aankomsttijd 6:45 uur. Bijna tweemaal drie kwartier. In de bloei van mijn leven; hopelijk halverwege. Een klein testament van mijn jeugd.

Ik schrijf als een computer (defragmenteren). De computer scant grote delen van de harde schijf, slaat ze op in haar tijdelijke werkgeheugen om vervolgens een nieuwe indeling te maken. Ik maak aantekeningen(korte trefwoorden) om ze vervolgens als kleine fragmenten te koppelen aan woorden met eveneens deze lading. Het proeven van woorden, wegen van tekst en vervolgens reproduceren.

Het boek (en ook deze weblog) is autobiografisch. Geschreven vanuit: een man, Nederlander, Limburger, katholiek, agnost, socialist, atleet.

Ik ben een equivalent van de Parkstad-Generation zoals het Limburgs Dagblad het noemde op haar internetsite. Jong zijn in een vergrijsd gebied. Parkstad is een samenwerkingsverband tussen gemeenten in de Oostelijke Mijnstreek: Heerlen, Kerkrade, Voerendaal, Simpelveld, Nuth, Brunssum en Onderbanken (met o.a. Schinveld, Merkelbeek, Jabeek).

Heerlen als kloppend cultureel hart dat nodig gedotterd moet worden. Nieuwe initiatieven moeten weer genomen worden. Het gebied vergrijst doordat er niet of nauwelijks werkgelegenheid en opleidingsperspectieven zijn in dit gebied. Het imago is ronduit slecht.
De krant grapt: "Sommige partijen willen de geboorte van meer kinderen aanmoedigen, maar dat is een discussie voor in Den Haag of voor in de slaapkamer". Hernieuwde trots?

Op zoek naar een nieuw imago, maar het "mijnwerkersverleden" niet vergeten. Koopwoningen zijn relatief goedkoop en groen is om de hoek. Alleen de werkgelegenheid blijft ver achter, als een verzwikte enkel bij een atleet met een goed hart en uitstekende longen. In Maastricht wordt met dédain naar Kerkrade en Heerlen gekeken. Platteland, onontgonnen en onderontwikkeld gebied. Moeras waarin men verzinkt... Een nauwelijks verstaanbaar dialect en vreemde humor. Maar de tijd zal het leren………
Ik besluit met de tekst van Metallica, waarin de rusteloosheid beschreven wordt, in een strak Metal-schema.


Wherever I May Roam
…And the Road becomes my Bride
I have stripped off all my Pride
So in her I do Confide
And she keeps me Satisfied
Give me all I Need
….And with Dust in Throat I Crave
Only knowledge will I Save
To the Game you stay a Slave
Rover Wanderer
Nomad Vagabond
Call Me what you will

But I’ll take my time anywhere
Free to speak my mind anywhere
And I’ll redefine anywhere
Anywhere I Roam
Where I lay my Head is Home
…And the Earth becomes my Throne
I adapt to the Unkown
Under wandering stars I’ve Grown
By myself but not Alone
I ask no one
,,, And my ties are severed Clean
the less I have the more I Gain
off the beaten Path I Reign
Rover Wanderer
Nomad Vagabond
Call me what you will
But I’ll take my time anywhere
I’m Free to speak my mind anywhere
Anywhere I Roam
Where I lay my Head is my Home
Where I lay my head is my time anywhere
Free to speak my mind
And I’ll take my find anywhere
Anywhere I Roam
Where I Lay my head is my Home
Carved upon my Stone
My Body lie, but still I Roam.

dinsdag 2 oktober 2007

Wat is reizen?

De reis door het "Heuvelland" is altijd een mengeling tussen plezier en noodzakelijk kwaad. Men moet tenslotte op zijn werk komen. Helaas beginnen de dagen te korten. Of beter gezegd: van daglicht blijven wij steeds langer verstoken.
In de zomer is het een plezier de dalen te zien. Waar de Geul meandert en de koeien uitrusten bij de houtwallen. In het najaar resten mij alleen tinten zwart en grijs.