De spoorwegen

Treinliteratuur

Over treinen is en werd altijd al veel geschreven. Ook in de literatuur. Veel mensen kennen het spoor alleen van krante-artikelen.
Bij deze een korte bloemlezing over onlangs verschenen artikelen in kranten. Hier ga ik later verder op in…

Hoopvolle berichten:
“Spoorverbinding tussen Noord- en Zuid-Korea” (De Pers 12-12-2007).
Een goederentrein vertrekt van station Dorsan (Zuid-Korea). Na meer dan vijftig jaar hebben Noord- en Zuid-Korea de spoorverbinding tussen beide landen hersteld. Gisteren passeerde de eerste goederentrein de zwaarbewaakte grens tussen de twee landen. De verbinding werd verbroken tijdens de Korea-oorlog van 1950-1953.

Opening station “De Kissel” en “Eygelshoven Markt” op het traject Heerlen – Aken - Stolberg. Al het toegestroomd publiek kreeg een gratis kaartje op beide stations. Althans, dit was de bedoeling. Mensen uit Heerlen moesten naar station Eygelshoven-Markt om daar hun gratis kaartje op te halen. Ook begreep ik uit betrouwbare bron, dat beide stations niet bepaald toegankelijk zijn voor de gehandicapte medemens.

Een reactie hierop, was te lezen op de website van De Limburger. Daar schrijft Anna Boulanger waarom er misschien ook een dergelijk “Bahn”-verbinding mogelijk is naar Gulpen en Maastricht.
Sinds Veolia is er geen behoorlijke openbaar-vervoer-verbinding meer tussen Maastricht en Aken. Tenzij je bereid bent om de 35 kilometer af te leggen in anderhalf uur. Het autoverkeer op die route is weer flink toegenomen…

“Bekende Limburgers waar een trein naar vernoemd wordt” (uit: het Limburgs Dagblad)
Veel Limburgers hebben hun suggestie opgestuurd om een trein te vernoemen naar een bekende provinciegenoot. Toon Hermans is de enige waar géén trein naar wordt vernoemd, omdat de rechten voor het gebruik van zijn naam in een stichting zitten. Men vond het niet geschikt om een trein naar Toon te vernoemen.

In zijn “Sinnieklaas-conference” was híj de locomotief/machinist en zijn broers en zussen waren de wagons (die door de kamer liepen). Hiermee gaf hij aan, hoe karig vroeger het Sinterklaasfeest in Huize Hermans was.

De erven van Toon zeiden “nee”, maar deze “nee” is geen probleem voor Veolia. Ze hebben nog dertig namen in voorraad.
Denkend aan een Chantal Janzen of Brigitte Heitzer (de nieuwe ‘Evita’ uit Noorbeek).

Wordt vervolgd…

Eurode

Een Liechtenstein is Eurode nooit geworden

Zelf is ze eigenlijk een soort vleesgeworden Eurode: Duitse vader, Nederlandse moeder, gewoond in beide landen, gestudeerd en gewerkt in Nederland en Duitsland. Nas zes jaar van onderzoek promoveert Nicole Ehlers volgende week maandag aan de Radbouduniversiteit te Nijmegen op “de bi-nationale stad Eurode”, die Herzogenrath en Kerkrade sinds 1998 vormen. Graag had ze andere uitkomsten gezien over waar het allemaal toe heeft geleid. Want de samenwerking tussen beide steden (samen goed voor 100.000 inwoners) gaat haar aan het hart. Maar Eurode is - behoudens enkele uiterlijkheden zoals een bi-nationale Neustrasse/Nieuwstraat – niet het Liechtenstein geworden dat bestuurders zich er sinds begin jaren negentig bij hadden voorgesteld. ”Kwestie van geld en organisatie”, zegt Ehlers.
Op papier ziet het er allemaal mooi uit: 88% van de Kerkradenaren had volgens een enquête van Ehlers wel eens gehoord van Eurode; bij de inwoners van Herzogenrath lag dat percentage zelfs op 95%. Samenwerking tussen beide steden werd door de ondervraagden in even grote mate bejubeld en samenwerking vinden ze ook prima. “Ja” zegt 51,5% van de Kerkradenaren en 64% van de inwoners van Herzogenrath. “Je zou kunnen zeggen dat ze de Rijnlandse mentaliteit in elkaar waarderen”.

Maar het stichten van een stad gaat de inwoners van beide steden nog wat ver, al zegt een kwart van de inwoners van Herzogenrath daar volmondig “ja” op. Kerkradenaren zijn ook hier (17 procent), zoals over de hele linie, wat terughoudend als het gaat om de liefde voor Eurode.

Met de sluiting van het vriendschapsverbond in 1991, hoopten beide steden de historische band, maar óók de gezamenlijke concurrentiepositie te verstevigen en zich te onderscheiden van naburige steden in de strijd om Europese fondsen. En gezien de unieke ligging had het een unieke proeftuin kunnen worden voor de Europese Unie. In 1998 gaan ze tot de meest vergaande samenwerkingsvorm: die van een openbaar lichaam (de Stichting Eurode 2000+). De stichting heeft echter te weinig geld om te kunnen slagen. En ze slaan niet de brug naar jongeren. Het Eurode Business Center leidt niet tot verhoogde burger-betrokkenheid. “Zelfs een gezamenlijke kantine waar beide nationaliteiten elkaar zouden kunnen ontmoeten ontbreekt. Het EBC is nooit dat bruisende gebouw geworden” aldus Ehlers.

Het voorbeeld van een Nederlandse bouwonderneming die volgens Nederlandse bouwvoorschriften in Merkstein huizen mocht bouwen, vindt ze een succes, net zoals het hameren op een gemeenschappelijk verleden. Maar het project Eurobabel is daarentegen in haar ogen een gemiste kans. Op vier basisscholen hadden docenten uit de buurstad kinderen de buurtaal moeten bijbrengen. “Maar door geldgebrek en organisatorische problemen, is van het project niet meer overgebleven dan een cd-rom die op scholen kan worden ingezet”.

Uit: het Limburgs Dagblad, 20-11-2007 (geschreven door: Jos van den Camp)

Marktwerking in de zorg mág, maar met mate!

Limburgse zorgwereld geeft commentaar op Michael Moores film “Sicko”

Schokkend, vinden alle aanwezigen deze zondag in het Maastrichtse bioscoop Lumière. Zo ver mag het bij ons nooit komen, luidt de algemene conclusie. Toch is ook in Nederland twee jaar geleden een nieuw zorgstelsel ingevoerd waarbij marktwerking het toverwoord is. En onlangs presenteerde minister Ab Klink zijn “maatstaf-concurrentie-plan”, dat de ziekenhuizen doet vrezen voor een tekort van een miljard euro. Bezuinigingen op dure operaties en kostbare medicijnen zullen noodzaak worden, waarschuwen ze. Vijftig miljoen Amerikanen zijn niet verzekerd tegen ziektekosten. Omdat ze de almaar stijgende premies niet kunnen betalen. Geruïneerd raken ze als hen toch iets overkomt, en ze toch zorg nodig hebben. De film gaat echter over mensen die wél verzekerd zijn, maar toch uitgesloten worden van zorg.

Bestuursvoorzitter Guy Peters van het Academisch Ziekenhuis Maastricht stelt de genodigden na afloop eerst maar eens gerust: in zijn ziekenhuis wordt geen onverzekerde patiënt geweigerd als er acute hulp nodig is. Zo is dat vastgesteld in onze wetgeving. Het AZM heeft een potje voor niet-betalende patiënten maar een deel wordt ook betaald door de verzekeraars. Die niet anders kan, dan de extra kosten doorberekenen in hogere premies voor mensen die wél braaf betalen.

Juist omdat het aantal “Bewust Onverzekerden” óók in Nederland hard groeit, liet minister Klink vorige week weten, de premies van wanbetalers voortaan via hun belastingaanslag te verrekenen. Er is een plicht in Nederland om je te verzekeren.

Wiro Gruisen, manager bij zorgverzekeraar CZ, noemt “Sicko” een politiek statement. De film laat volgens hem een zwart-wit-beeld van de werkelijkheid zien. De verzekeringsman benadrukt ter eigen verdediging dat verzekeraars in Nederland met het nieuwe zorgstelsel (dat méér concurrentie ten doel heeft), weliswaar meer te zeggen hebben gekregen over onze toegang tot zorg, maar dat de overheid nog altijd bepaalt wát in het zorgpakket zit. “Marktwerking mag, maar… met mate” is de algemene mening. En verzekeraars mogen zeker niet alles te zeggen krijgen.
Geen zorgen dus over de Nederlandse zorg.

Uit: het Limburgs Dagblad (geschreven door: Serge Sekhuis)


Naschrift:
Mensen, blijf kritisch! Níet alle operaties worden hier in Nederland op tijd gedaan. Veel Limburgers lopen naar Duitse en Belgische ziekenhuizen. Wachtlijsten blijken mee te vallen, aan de andere kant van de grens.

Hoogervorst sprak over marktwerking en het lijkt erop, dat de prijzen alleen maar zijn gestegen binnen de zorg. Is er sprake van kartelvorming; geheime prijsafspraken?!? Alom bekend uit de bouwwereld.
Het zou me niks verbazen, als we na de “parlementaire enquête bouwfraude” ook nog eens een “parlementaire enquête zorgsector” krijgen.

Ik daag óók de pers uit, om constant de vinger aan de pols te houden. Onderzoeksjournalistiek, zoals bekend is door Gunther Wallraff of Stella Braam (onderzoek naar behandelmethodes van dementie).

Filmrecentie Sicko (de Amerikaanse gezondheidsindustrie ontbloot)

Binnenkort kunnen we in de bioscoop de documentaire “Sicko”, van regisseur Michael Moore bekijken. Na de 2 succesvolle documentaires “Bowling for Columbine” en “Fahrenheit 9/11” pakt hij uit met een andere nationale catastrofe in de VS: de gezondheidszorg. Neoliberalisme is een ziek systeem.

Toen het uitlekte dat Michael Moore een film ging maken over de Amerikaanse gezondheidszorg, werd als het ware een staat van beleg afgekondigd in de betreffende ondernemingen. Moore heeft ondertussen een reputatie opgebouwd om met allerlei stunts de machtigen der aarde met de nodige humor te kakken te zetten voor een breed publiek. De staat van beleg heeft kennelijk veel wel effect gehad: in de film is er nergens een fysieke confrontatie te zien tussen Moore en CEO’s of woordvoerders van de gezondheidsindustrie, wat eigenlijk toch het handelsmerk is van de kritische Amerikaan. Maar wees niet bevreesd: de film bevat andere stunts.

Waar gaat de film inhoudelijk over? De gezondheidszorg in de VS is in vergelijking met andere geïndustrialiseerde landen een regelrechte ramp. En uiteraard zit “Tricky Dick”, alias president Nixon er weer voor iets tussen zoals uit de film zal blijken. De documentaire gaat niet over de 47 miljoen Amerikanen die over geen enkele vorm van ziekteverzekering beschikken, maar over de rest die wel een verzekering heeft…... Het regelen van een verzekering is geen sinecure. Maar dat is nog maar het begin van de lijdensweg. Vanaf het moment dat de private ziektekostenverzekeringen moeten dokken in plaats van te ontvangen begint de ellende. De winsthonger van de verzekeringsmaatschappij zorgt voor absurde tot surrealistische situaties, waarvan Moore er verschillende ten tonele voert. De speelse manier waarop Moore de verhalen omkadert verzacht de feiten, maar ze blijven daarom niet minder wraakroepend: sommige getuigen hebben er letterlijk en figuurlijk bij ingeschoten:”profit kills”.

Enkele komische hoogtepunten zijn het versneld over het scherm rollen van de lijst (35 bladzijdes) met ziekten, die het afsluiten van een private ziekteverzekering onmogelijk maken. Op het bekende Star-Wars-deuntje. Uiteraard hoort ook een bezoek aan Guantanomo Bay (het Amerikaanse fort/gevangenis op Cubaanse bodem) thuis in de film. Dit is de enige plek in de VS, waar er universele, gratis gezondheidszorg is… Intussen worden vele reddingswerkers van 9/11 aan hun lot overgelaten! Hoe het bezoek verder verloopt zullen we hier niet verklappen.

Deze documentaire van Michael Moore heeft zoals zijn vorige films de verdienste om zaken aan de kaak te stellen, maar soms wordt er toch wat teveel met de (typisch Amerikaanse) moraliserende vinger gezwaaid. En zijn benadering van de “Europese gezondheidszorg” is alles behalve genuanceerd. Europa wordt voorgesteld als een oord van melk en honing. Waar het harde neoliberale beleid van de laatste jaren kennelijk maar een slechte droom lijkt te zijn. De “National Health Service” in het Verenigd Koninkrijk wordt de hemel ingeprezen, terwijl er geen week voorbij gaat zonder een actie in de NHS. Uiteraard veronderstelt satire een zekere vorm van overdrijving, maar de afbraak van de sociale zekerheid in Europa is volgens ons geen “kleine nuance”, zoals wij helaas ook in Nederland uit ervaring weten….

M.M.

Mijmeringen op weg naar Maastricht

Het schrijfproces begint gestalte te krijgen. 272 pagina’s op A4-formaat heb ik uitgeschreven. Nog ongeveer 313 pagina’s aan handgeschreven aantekeningen moet ik doorworstelen. Daarna begint de “hel” van correctie en herschrijven. Tevens moet ik er ook inhoudelijk nog een kritische blik op werpen, want in mijn boek mag nooit iemand beschadigd worden. Dit is mijn eigen ethische “code”.

Ik schrijf alles op dat in mij opkomt. Qua datum ben ik aangekomen op 16-10-2007. Einddatum van mijn boek zal 21-11-2007 zijn. Dus nog een dikke maand; dan staan negen maanden op papier.
Ik hoop dat enkele lezers al nieuwsgierig zijn geworden. Deze weblog staat los van dit boek. Alleen zal de stijl grotendeels gelijk zijn. Want de stijl van schrijven is inherent aan de schrijver.

De laatste tijd ook eens een rondje gedaan langs andere weblogs. Ik was gecharmeerd door de weblog van @rno uit Kerkrade (http://arnoweb.blogspot.com). Hij weet dit medium goed te bespelen. Verrassende foto’s en teksten.

Er worden veel boeken geschreven, maar net zoveel boeken raken in de vergetelheid. Ik ben van mening, dat er een overproductie is aan boeken. En tóch wil ik dit boek uitbrengen. Vooral als hommage aan verhalen en boeken van lang geleden, die dreigen in vergetelheid te raken.
Misschien wordt mijn boek geen succes. Het zou kunnen. Maar als ik mensen aan het denken kan zetten, heb ik tóch iets bereikt. Interactie; ik zócht en zóek het nog vaak in politiek en maatschappij…

M.M.

P.S.: De prachtige foto is gemaakt door vriendin Sally (freelance fotografe).

Literatuur in Parkstad (4)

Het Miljoenenlijntje
Een belangrijk element in mijn leven is tijd. De langst levende wezens op aarde zijn de bomen. Zij zijn levende monumenten. Een getuigenis van God. Kathedraal en speelplaats ineen; de longen van de aarde.
Mijn actie om iets te schrijven is tevens een wisse dood van een boom. Geofferd om van natuur naar cultuur te gaan: literatuur, industrie, huizenbouw.
Veel Limburgse plaatsnamen referen in hun naamgeving aan een groen verleden.

Boeken en kranten bedienen zich van allerlei soorten taal. Begrippen worden vaak omwille van hun klank gebruikt. Ik houd ervan om voorzichtig en respectvol met de mens om te gaan, als een gekoesterd kleinood.

De gebouwen die aan mij voorbijrazen tijdens mijn treinreis vertellen een verhaal. Levensaders in ons mooie landschap. Klanken uit het verleden.
Fons Erens sprak over het verleden: ”In Limburg leefde een naamloos volk zonder vaderland. Een volk waarom gevochten werd door vele machten, maar dat nooit zichzelf was. De eeuwenlange machteloosheid, de ondergeschiktheid aan kasteelheren en de kerk, de onderdrukking, de uitbuiting en de vernedering lieten diepe littekens achter en drukten een stempel op de aard en de mentaliteit van de mensen”.

Zoveel gedachten in een tijdsbestek van vijfenveertig minuten, tussen Chevremont en Maastricht. Een mens, opgesloten in een gele tijdscapsule tussen thuis en werk. Medepassagiers zijn er niet of nauwelijks. Enkele jongens van de lijnwerkplaats van de NS en een man verdiept in een boek. Het glooiende heuvelland is verscholen achter een donker gordijn, en zal zich pas in de lente onthullen. Te voet van Rolduckerveld naar het station, floten de vogels of er al een zweem van lente aanwezig was. De vaste groet van de man met de poedel (5.30 uur).

Ik ben een verzamelaar van gedachten; gevoelens van verleden en toekomst. Wetend dat een mens veel gevoelens kan hebben, maar slechts enkele gevoelens zijn ”echt”.
Mijn oog valt op een ansichtkaart, uitgebracht door NS, met een gedicht van Pierre Kemp.

Stilte
Ik zit in de stilte en kijk niet uit
Ik wil de stilte horen
En al wat er binnen zonder geluid
wordt geboren.
’t Is wonder, dat het niet donkerder wordt,
waar de avond is aan ’t vallen.
’t Is of het licht wordt opgeschort
in een waaier van getallen.
Ik heb in de stilte muziek verwacht
En daar glijden nu de zessen,
Die drieën en vieren in hun eigen dracht,
Als ongewenste danseressen.

(Uit: Verzameld werk (Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam,1976))


Pierre Kemp was werkzaam bij de Societe Ceramique en daarna tot aan zijn pensioen, als loonadministrateur, bij de steenkoolmijn "Laura en Vereeniging" te Eygelshoven. Tussendoor werkte hij, tussen 1915 en 1916, als leerling-journalist bij De Tijd in Amsterdam. Hij kreeg echter heimwee en keerde terug naar Maastricht.

De trein tuft door. “Station to Station”, zoals David Bowie zong in de film “Christiane F.” Een film die bij de première op TV voor mij verboden was. Tot het moment dat ik deze film tóch kon zien bij mijn neefjes. Naderhand heb ik het boek verslonden en vond ik het getuigen van een aandoenlijke romantiek. Samen stelen, elkaar rugdekking geven en samen tegen de rest van de wereld. Nu ook wetend wat heroïne daadwerkelijk met het lichaam doet, is dit verhaal ontdaan van de romantiek. Ik moet mijn toevlucht zoeken in de hallucinatie van de vrije gedachte. Mijn werkgever promoot (dicteert) de “clean desk”, maar een “clean mind” zullen ze nóóit realiseren.

Af en toe drugsverkeer op deze oude handelsweg. Vroeger kolen, nu forenzen en toeristen van verschillend pluimage. Op weg naar de TEFAF (een protserige kunsttentoonstelling) óf gezellig winkelen in Maastricht, zoals veel dames van middelbare leeftijd plegen te doen.
De dichter rijdt mij altijd tegemoet. In tegenovergestelde richting, maar dan circa 100 jaar eerder.

Op 23 Oktober 1853 wordt het baanvak Maastricht-Aken in gebruik genomen en is hiermee de oudste grensoverschrijdende spoorlijn van Nederland. Het traject loopt via Valkenburg, Schin op Geul, Wijlre, Eys, Simpelveld en Bochholtz naar het Duitse Richterich en Aken. Op 20 April 1896 wordt vervolgens het baanvak Sittard – Herzogenrath in gebruik genomen. In 1919 wordt, na twaalf jaar lobbyen en onder politieke druk van de Kerkraadse bestuurders, de fiat verkregen voor de aanleg van het baanvak Schaesberg – Simpelveld (via Kerkrade-Centrum). Het zou echter tot 1925 duren voor er met de werkzaamheden werd begonnen. Ondanks de 12 ½ km lengte kostte de aanleg van dit traject ruim twaalf miljoen gulden. De immense kosten zijn vooral te wijten aan de hoogteverschillen in het Limburgse landschap.

Mijn treinreis kan niet meer over dit Miljoenenlijntje. 29 mei 1988 viel het doek voor deze verbinding. Slechts enkele stations van dit industriële monument der kolenindustrie doe ik aan.
Station Valkenburg is misschien wel een van de beroemdste. Het is niet het óudste station van Nederland, maar het oudste nog-in-gebruik-zijnde station. Vooral getypeerd door de zachte mergelsteen (ikzelf noem het gekscherend knuffelsteen) een zachte “diamant” van de Limburgse bodem. De vruchtbare löss zorgde ervoor, dat wij ons eeuwen geleden hier vestigden. Grondstoffen en grond zijn altijd belangrijk geweest voor de Zuid-Limburger.

De mergel heeft niet zo’n enorme industrie ontketend als de mijnen. Een Tilburgse auteur (Jaap Veen), die enkele boeken over de spoorlijn op zijn naam heeft staan, vertelt het verhaal van de spooraftakking tussen Simpelveld en de Domaniale Mijn in Kerkrade die in 1872 werd aangelegd. Toen de lijn er eenmaal lag, werden de wagons, volgeladen met steenkool, getrokken door paarden. De treinmaatschappij had geen geld meer voor de aankoop van een stoomlocomotief.

Soms heb je als Limburger het gevoel, dat alles gedoemd is te mislukken. Sinds jaar en dag nóóit culturele of economische erkenning krijgen die deze provincie en zijn inwoners eigenlijk wél verdienen. Een gevoel dat niet altijd concreet is gebaseerd op feiten. Maar gedurende mijn reis van 33 kilometer ben ik mij ervan bewust, dat de Limburgers tot grootse dingen in staat zijn, als ze die eeuwige bescheidenheid eens aan de kant schuiven!
Limburg, lik uw wonden, (h)erken uw kracht en creëer grootse dingen! Zoals die ook te zien zijn in onze monumenten.

Uit: het nog te verschijnen boek “33 kilometer” van Maurice Meijers.

Literatuur in Parkstad (3)

Bronsgroen eikenhout

In een heldere stijl beschrijft Ron Mestrini het leven van zijn vader als Italiaanse gastarbeider in Limburg. Vooral het feest van herkenning doen mijn hart sneller kloppen. Zijn taal is ruw, grof en direct, maar daardoor ook soms poëtisch.

Voorjaar 1978
“Wie werd op Kaalhei vermoord?
Feyenoord, Feyenoord.
Wie werd op Kaalhei vermoord?
Dat is Feyenoord!
Roda, Roda, Roda, Roda, Roda, Roda
Dat is d’r beste kloep!”

Opgetekend n.a.v. de 4-2 overwinning van Roda in Sportpark Kaalheide.


18 januari 1983
Peter was verslaafd aan hard-drugs. Door die kut-zooi was hij constant stemmen gaan horen. Hij sliep met een koptelefoon die volgestopt zat met proppen watten, de koptelefoon op zijn oren om die stemmen niet te horen. Maar die zaten Godverdomme in zijn kop, die kwamen niet van buiten! Hij is maar 25 jaar geworden.

Het boek is in een daverende snelheid te lezen en geeft een goed tijdsbeeld weer van onze streek.
Niet mooi gepolijst en fijnbesnaard, maar bot en eerlijk.

Another Day in Paradise

Een toepasselijke song van Phil Collins voor het nieuwe jaar. Want niks verandert in het nieuwe jaar! Je kunt natuurlijk goede voornemens hebben. Maar…… standvastig zijn en deze goede voornemens “vasthouden” is een andere zaak. Verleiding ligt altijd op de loer. Ik weet niet of ík goede voornemens heb; ze zijn zo makkelijk opgeschreven en verteld, maar je eraan houden kan behoorlijk zwaar en/of moeilijk zijn.

Vaak zijn voornemens ook uitgesproken wensen. Zachte waarden, die zodoende ook niet te verifiëren of te corrigeren zijn door anderen.
Vooral omdat je ook rekening moet houden met de ander. We leven per slot van rekening niet op een onbewoond eiland. Mijn persoonlijke mening is, dat mijn vrijheid ophoudt, waar ik de vrijheid van een ander niet respecteer.

Het afgelopen jaar heb ik veel werk verricht (betaald en onbetaald). Succesvol en minder succesvol.
Sommige werkzaamheden maakten me blij; andere verdrietig. Ik wil en zal nooit blind een leider volgen. Ik kies voor de rede.
Vaak geeft het gevoel een duidelijke richting aan. Iets dat niet goed voelt en/of bepaalde signalen moet je altijd serieus nemen. Welke conclusie ik volgend jaar trek, is nog ongewis.

Wél heb ik wensen. Voor mijzelf én de wereld. Ik wens een wereld waar vrede en rede de boventoon voeren, waar iedereen zijn mening vrij kan uiten, waar respect is voor de ander. Waar mensen die het onderling hartgrondig oneens zijn, elkaar tóch de hand kunnen en willen schudden. Een voortzetting van onze Nederlandse traditie.
Ik wens dat natuur en milieu de aandacht krijgt die het verdient. Zowel in Nederland, als ver weg. Dat aids geschiedenis zal worden; dat het armoedevraagstuk wordt opgelost.
Dat er vrede komt in het Midden-Oosten. Dit zou een dialoog met de Taliban zeker waard zijn.
Want: wat is beter? Een onrechtvaardige vrede of een rechtvaardige oorlog? Afghanistan zal óók zelf moeten kiezen. Op de websites van Groen Links en SP vindt u de alternatieven voor een oorlog in Afghanistan.

Tevens hoop ik, dat er voldoende tijd is voor humor en plezier, want: we leven slechts één keer.
Dat de “ballonnetjes” van Toon Hermans in de lucht hangen. Dat Herman Brood te horen zal zijn vanuit de speakers van menig café. Dat Maxima vaker de fiets pakt (in plaats van de auto), zoals wijlen prinses Juliana. Dat menig Nederlander de sigaretten wegschopt, zoals ook Johan Cruijff dat deed. Dat we zo creatief zullen zijn als Vincent van Gogh (1000 tekeningen, 870 schilderijen, 150 aquarellen en 133 briefschetsen die hij de wereld achterliet). Dat we net zo menslievend als Majoor Bosshardt en zo erudiet als Dolf Jansen zullen zijn. Dat iedereen zich lekker voelt in zijn vel. En dat we óók begrip hebben voor mensen met verdriet en pijn.

Dit jaar hebben we helaas van grote artiesten afscheid moeten nemen. Robert Long, Jos Brink en Arne Jansen. Theater en muziek gaan door…… omdat wíj doorgaan…


EEN GELUKKIG NIEUWJAAR TOEGEWENST VANUIT KERKRADE


P.S.: Kijk eens op de website www.haanrade.nl voor mooie foto’s van het riviertje de Worm