Eilanden (1)

Boudewijn Büch leed aan islamanie (dwangmatig eilanden bezoeken). Hij bezocht veel eilanden die voor zon- en strandvakanties totaal ongeschikt waren, maar hij had wél altijd een enthousiast verhaal.

Australië zocht voor een eiland aan haar kust een enthousiast PR-mens.
Belangrijkste taken voor de verzorgers van het eiland zijn: duiken, zwemmen, varen en vliegen rond de eilanden in het Great Barrier Reef. Oh ja, en af-en-toe een stukje voor de weblog schrijven over je belevenissen in het paradijs. Het salaris? Zo’n 150.000 Australische dollars voor zes maanden. Niet zo gek, dat maar liefst 35.000 mensen solliciteerden op deze buitengewone baan.

De Britten (en dan vooral Margareth Tatcher) leden eveneens aan een vorm van islamanie. Thatcher was ervan overtuigd dat "Britain Rules the Waves".
In de jaren tachtig was deze "fobie" nog steeds niet voorbij. Ze begon een oorlog met Argentinië om een eilandengroep (de Falkland-eilanden), met daarop vooral veel schapen en verder slechts een handjevol Britse onderdanen.
Nederland joeg velen de dood in voor Nederlands Indie in de jaren vijftig. Alleen de CPN durfde deze waanzin aan te kaarten. U begrijpt dat ik geen fan kan zijn van Maragreth Tatcher en het kabinet ….

Dierendag (3)

Een traditionele dierenliefhebber kan ik mijzelf niet noemen. Thuis bij mijn ouders hielden we goudvissen en kanaries. We waren niet anti-dieren, maar een hond of kat zou nooit aangeschaft worden. Ik hou van de natuur en ben bewust bezig met het milieu, voor zover ik dit kán.

Maar ik ben wél van mening, dat andermans dieren mij geen overlast mogen bezorgen. En dan doel ik op zaken als hondepoep op de stoep en kattedrollen in de tuin.
Vooral de hondenpoep zit de gemeenteraad in Kerkrade erg hoog. In gewoon Nederlands kun je dat vertalen met: "boetes schrijven".

Het zou een goed idee zijn, om onder "kwijtschelding van gemeentelijke belastingen" ook de hondenbelasting (voor de eerste hond!) te impliceren. Een idee dat al eens is geopperd in de gemeenteraad. Met name als een kleine tegemoetkoming voor mensen met een smalle beurs. Ook gezien het feit, dat er veel mensen zijn die bijvoorbeeld geen gebruik (kunnen) maken van budgetten voor culturele bijeenkomsten (theater, bioscoop, etc.).

Een kat vind ik trouwens interessanter dan een hond. Een kat gaat zijn eigen weg en laat zich niet commanderen. Een kat heeft iets aristocratisch, ja, zelfs iets anarchistisch over zich.
Martin Gaus zal hier waarschijnlijk heel anders over denken.

We moeten natuur en milieu weer onvoorwaardelijke voorrang geven. De financiële wereld zit flink in het slop. Nieuwbouwprojecten die vertraging oplopen of zelfs afgeblazen worden, betekenen een adempauze voor de natuur en het milieu in ons land. Natuurlijk zijn er altijd een aantal belanghebbenden die dit niet leuk vinden, maar vriendelijk zijn voor natuur en milieu betekent niet persé dat je er financieel gezien niks mee opschiet. Het kan zelfs veel werkgelegenheid opleveren.

Ook is het prima, dat er meer discussie komt over alternatieve energiebronnen. Zeker nu al jaren bekend is, dat de olievoorraden niet eindeloos zijn en kernenergie levensgevaarlijk afval oplevert. Bovendien is de verbranding van olie (en oliegerelateerde producten zoals benzine, diesel, stookolie, etc.) erg slecht voor het broeikaseffect. En uiteindelijk hebben we maar één aarde, met maar één enkele dampkring. Die we ook maar één keer naar de klote kunnen helpen!

(wordt vervolgd…)

Bloemen uit Berlijn

Het beroep van mijn vriendin bestaat uit het woord. Niet in mooie zinnen op papier, maar gewoon bondig en duidelijk uitgesproken door een microfoon van een headset. Zakelijk en in het Duits. De taal van Goethe maar ook van Udo Lindenberg.

Ze werkt voor een Duits automerk, waar zij de contacten onderhoudt met klanten en lokale dealers. Een ster aan het firmament van luxe en weelde.
Door de drukte in het callcenter lijkt de nabijheid van degene aan de andere kant van de lijn soms groter dan die van de zwoegende collega aan de andere kant van het geluidsabsorberende scherm.

Af en toe geeft ze een teken van (mede)leven richting haar collegae. Een klein gebaar of gewoon een oprechte glimlach. Maar vaak komt de boodschap niet tot aan de andere kant. Omdat het paar ogen, voor wie de boodschap is bedoeld, vastgeklonken zit aan het beeldscherm. Een "legbatterij" van informatie-verstrekkers.

De intensiteit van de telefoongesprekken variëren van oppervlakkig tot confronterend tot huiveringwekkend. Een klant vraagt of het mogelijk is, om de (nog te leveren) bolide te voorzien van een snelheidsbegrenzer, zodat zijn vrouw slechts 40 kilometer per uur kan rijden met het ding. "Ze heeft namelijk geen rijbewijs". Mijn vriendin kan een opkomende lachbui ternauwernood onderdrukken. Wat moet ze hierop antwoorden?

Een norse man belt op. Herr Mayer uit Berlijn. Boos en vooral teleurgesteld over de service. Door gerichte vragen te stellen, verandert de ondertoon van het gesprek. Van het ene op het andere moment is zijn slechte humeur verdwenen. Hij verontschuldigt zich zelfs nog voor zijn kwaadheid van zonet. Zijn stem intrigeert haar. "Eigenlijk best een mooie radiostem".
Met een vleugje zinnelijkheid. Zal ze mij thuis iets vertellen over deze telefonische "flirt"?

Thuis op de computer "googled" ze zijn naam. "****** Mayer, Berlin" tikt ze in. Binnen 4 seconden komt ze op een website terecht, waar Herr Mayer zich ontpopt als zijnde ingenieur. De foto ernaast valt niet tegen. Al gauw wordt duidelijk dat er ook een "Frau Mayer" bestaat. En twee leuke tienerdochters.

Een dag later krijgt vriendin een telefoontje van de receptie. Of ze even "naar beneden" wil komen.
Ze krijg een enorme bos rozen in haar armen gelegd. Verbazing en verwarring. Of misschien wel verbijstering? Ze kijkt op het kaartje dat aan de bos vastzit. De tekst is kort en veelzeggend: "Vielen Dank! M***** Mayer". Ze voelt haar wangen rood kleuren. Net zo rood als de rozen die ze in haar arm houdt.

Iedereen kijkt verbaasd in haar richting, als ze weer binnenkomt. Wat een sensatie! Ze voelt zichzelf de rest van de dag een soort kermisattractie. Iedereen wil weten, wie die prachtige bloemen heeft laten bezorgen. Ze doet het maar af met "Van een stille aanbidder gekregen". De fantasie van de collega’s slaat bijna op hol. Oók goed. Laat ze maar gissen…

’s Avonds krijg ik te horen, dat zij ondanks dit verrassende intermezzo dik tevreden is met haar eigen "Jan Doorsnee", die haar positief stimuleert en met beide benen op de Limburgse grond houdt. Maar de herinnering aan die aardige Herr Mayer, die zal ze haar hele leven met zich meedragen…

Architectuur (6)

Architectuur en ethiek
Via FNV Mondiaal stuitte ik op weerzinwekkende grootheidswaan in Dubai. Het is fantastisch wat er in de Verenigde Arabische Emiraten gebouwd wordt. Bijvoorbeeld het Burj al Arab: een hotel in de vorm van het zeil van een Arabisch schip, gebouwd op een eilandje zodat de enorme schaduw van het gebouw niet over het nabijgelegen strand zou vallen.

De bouw van dit prachtige gebouw heeft een lelijke keerzijde. Rechten en veiligheidsregels worden met voeten getreden. Er is nog altijd geen duidelijkheid over 45 Indiase bouwvakkers die nog steeds gevangen zitten in Dubai. Ze werden beschuldigd van het organiseren van illegale bijeenkomsten, vandalisme én het schenden van de openbare veiligheid, nadat ze hadden deelgenomen aan een staking (voor betere werkomstandigheden). Dat leverde hun 6 maanden gevangenis op.

De werk- en leefomstandigheden van deze "gastarbeiders" zijn ronduit slecht te noemen. Stakingen worden door de Arabische regering beantwoord met deportatie of opsluiting.
De internationale bouwvakbond BWI roept op tot fatsoenlijke werk- en leefomstandigheden voor migranten in de Golfstaten en heeft de Verenigde Arabische Emiraten opgeroepen om de gemaakte afspraken binnen de International Labour Organisation (m.b.t. vrijheid van organisatie) te accepteren. Tijdens een bijeenkomst in Dubai heeft de Arabische regering toegegeven dat er veranderingen nodig zijn m.b.t. de arbeidswetten.

Al jazeera deed 3 maanden onderzoek naar de situatie van migrantenwerkers in de regio en maakte de documentaire "Blood, sweat & tears" (zie ook: http://www.bwint.org/).
Ik ben blij dat deze nieuwszender een kritische nieuwsmaker durft te zijn; ook in de Arabische wereld.

De Verenigde Arabische Emiraten zijn pas officieel opgericht in 1970. 80% van de 2 miljoen inwoners zijn Expats. Inwoners met beperkte burgerrechten. Ze mogen er hun geld verdienen, maar gezinshereniging is hier niet mogelijk, tenminste, als je geen Nederlandse voetbalcoach bent. De economie drijft op de 10% van de wereld-olie-reserves, die zich bevinden onder de woestijnbodem. Een lucratieve monocultuur. Abu Dhabi lijkt op een modern themapark. Niet-moslims kunnen lunchen tijdens de ramadan, mits dit voor de wél-moslims niet zichtbaar is.

Ook dichter bij huis zie je veel misstanden in de bouw (bijvoorbeeld: uitbuiting van Poolse arbeiders). We moeten gewoon kritisch durven te kijken naar onszelf.

(wordt vervolgd…)

Het naakte bestaan (4)

Anita Witzier

In het weekblad Margriet schrijft Anita Witzier een column over haar leven. Maar door de commotie over het programma "Blootgewoon" wijdt ze een column aan haar nieuwe programma. Ze verbaasde zich over alle media-aandacht, nadat het persbericht wereldkundig was gemaakt.

De eerste vraag die werd gesteld is: "Ga jezelf óók bloot?" U begrijpt: die vraag komt als een volslagen verassing…
Verder valt iedereen over het deel "bloot" van Blootgewoon: de KRO en bloot, dat kán toch niet?
Waarom niet? We zijn toch allemáál (katholieken, protestanten, humanisten, atheïsten, moslims, joden, mormonen en boedhisten etc.) naakt ter wereld gekomen?!!

De KRO doet het vooral, om aandacht te vragen voor de Goede Doelen. Vooral het verhaal áchter de "bloot"-actie is van belang.

Mooie foto’s worden geschoten door Guy van Grinsven en Patricia Steur.
De betreffende aflevering had door de bijdrage van Guy een Limburgs tintje. De setting in de "steenkolenmijn" maakte het helemáál bijzonder.
Patricia zou daarnaast kunnen bewerkstelligen, dat vele mannen massaal de kalender gaan bekijken (en wellicht kopen), als de suggestie zou worden gewekt dat ook zíj (zonder textiel) voor de camera zou poseren.

Bij het woord "bloot" denk ik trouwens óók aan de (historische) foto’s van blote mijnwerkers onder de douche, die elkaar "poekelen". Poekele(n) is het woord dat de mijnwerkers bedachten voor het wassen van elkaars rug in het mijn-badhuis. Dit typeert heel kernachtig het "ko(e)mpel-gevoel".
Fotografen geven zichzelf daarentegen zelden of nooit bloot.

Sally Mann (die gisteren te zien was in "Het uur van de wolf") maakte schitterende foto’s van haar kinderen. Met een traditionele camera maakte ze kunstzinnige foto’s. Onschuldig en moederlijk. Time Magazine noemde haar een invloedrijke fotografe.
Ze kwam echter in opspraak omdat de kids soms naakt op de foto stonden. "Naakt" is een politiek item geworden. Het is niet langer onschuldig.

Het idee voor "Blootgewoon" kwam oorspronkelijk uit Spanje. De mediadirecteur van de KRO (Taco Rijssemus) was niet meteen dolenthousiast toen hij de beelden onder ogen kreeg. Degene die hem het programma aanbood, was echter vasthoudend en liet hem vervolgens een nieuwsitem zien over een Nederlandse vrouw, die een naaktkalender had gemaakt, nadat een vriendin van haar aan kanker was gestorven. Zij wilde, door zichzelf bloot te geven, iets goeds doen voor een stichting, die haar persoonlijk aan het hart lag.
Díe gedachte kwam dicht bij de kern wat de KRO wil uitdragen: plezier in het leven, in combinatie met het zorgdragen voor anderen.

Op 30 juli was de eerste uitzending van "Blootgewoon". De kalender is te koop via: http://webwinkel.kro.nl/

Weblogs (2)

De 1e Nederlandstalige weblog was: "More Where That", die begon omstreeks juni 1999. Het is zeker een jong genre te noemen. Weblogs trekken in de loop van tijd een vast publiek. Soms ook begonnen als digitaal dagboek om je hart te luchten.
Maar je moet altijd in de gaten houden dat privacy en Internet twee totaal verschillende dingen zijn. Ik probeer mezelf altijd een publiek voor te stellen, bij de stukjes die ik schrijf. Dat ik (bijvoorbeeld) spaghetti lekker vind, is naar mijn idee niet belangrijk voor de lezer. Mits diezelfde lezer voor mij zou koken. Maar in het algemeen is micro-blogging niet aan mij besteed.

Je kunt weblogs in verschillende categorieën rangschikken:

Lifelogs (weblogs waarop regelmatig berichten geplaatst worden m.b.t. gebeurtenissen in het leven van de beheerder)
Linkdumps (weblogs die verwijzen naar andermans bijdrage(n) op het internet)
Nieuwslogs
Shocklogs
Stadsblogs / wijkblogs
Corporate blogs / businessblogs
Politieke blogs
Reisblogs
Facelogs

Het is ook een medium om begrip te kweken voor bepaalde groepen in onze samenleving. Bijvoorbeeld voor verslaafden, geschreven door een psycholoog.
Soms reageren mensen op elkaar met troostende woorden of met hun eigen verhaal. Blogs kunnen bijdragen om muren van onbegrip te slopen.

Een artikel in de Metro van 23-7-2008 stelt: "Wie blogt, die blijft".
"Volgens pop-art-kunstenaar Andy Warhol heeft iedereen recht op pakweg een kwartier roem. Waar Warhol in de sixties dacht aan de televisie, lijkt zijn uitspraak op maat gesneden richting het internet-tijdperk.

Wat wil ik met mijn weblog? Aandacht (blijven) vragen voor Cultuur, Optimisme én Menselijkheid. Politieke en maatschappelijke ambities laten stromen, als het water in de Maas en de Worm (deze laatste is een beekje tussen Kerkrade en Herzogenrath).

Een weblog die ik uitermate interessant vind, is die van de "Low Impact Man". Hij probeert (tegelijkertijd) zo milieuvriendelijk én leuk te leven. Kijk óók eens op: http://www.lowimpactman.worldpress.com/.

Wereld Muziek Concours / World Music Contest

Kerkrade is momenteel weer het stralende middelpunt van het de blaasmuziek-wereld. Tot en met 2 augustus 2009 wordt in deze Zuid-Limburgse stad het 16e Wereld Muziek Concours gehouden.
Ik geniet elke keer opnieuw van de nationale en internationale belangstelling voor dit stadje.
De provinciale TV-zender L1 maakte een aardige bijdrage van een muziekcorps uit Sicilië dat haar uiterste best deed, om in Kerkrade te kunnen schitteren. Er is namelijk nogal wat inspanning en geld mee gemoeid. De amateur-muzikanten moeten vele uren oefenen en daarnaast kost het in verhouding veel geld, om alle deelnemers en instrumenten naar Kerkrade te brengen en ze hier ook nog eens onderdak te verschaffen. Bedenk wel: vele muzikanten zijn in hun dagelijkse leven gewone mensen (landbouwers, studenten, etc.) die meestal bewust moeten sparen voor dit tripje naar Limburg.

Het WMC is een "wereldgebeuren" te noemen. Blaasmuziek is een muzieksoort die niet echt met mijn persoonlijke smaak overeenkomt, maar ik kan wél horen of mensen "gepassioneerd" bezig zijn met hun muziek.
Een iets toegankelijker muzieksoort is popmuziek. Van softrock tot reggae. Er is geen grotere meltingpot als popmuziek. Zelfs mensen die zeggen, weinig op te hebben met buitenlanders, luisteren vaak buitenlandse muziek. Zonder blues zou er nooit hardrock zijn ontstaan. Ska ontstond in de arbeiderswijken van Londen, doordat westerse muziek zich vermengde met de muziek uit West-Indië (het huidige Jamaica). Afrika staat synoniem voor ritmische muziek, Oost-Europese muziek is melodieus en meeslepend, Azië staat voor "serene" en soms zelfs "kale" muziek, terwijl West-Europa melodieuzere muziek kent. Om mooie muziek te krijgen, heb je altijd meerdere "ingrediënten" nodig.

Ik hoop in de toekomst nog vele stukjes van de wereld te kunnen zien en natuurlijk te horen. Te kunnen genieten van verschillende interessante culturen en hun muzikale klanken.

People without the knowledge of their past history, origin and culture
Are like trees without roots
Marcus Garvey

Man on the moon

Vandaag precies 40 jaar geleden werd de eerste Apollo richting de maan gestuurd. De eerste "maanwandelaar" was Neil Armstrong; de tweede die het maanoppervlak betrad was Edwin (Buzz) Aldrin. De onbekendere "derde" van het team was Michael Collins. Hij had de oneervolle taak in het moederschip te moeten blijven, en óm de maan te blijven cirkelen terwijl zijn beide collega’s met de "échte eeuwige roem" aan de haal gingen.

Armstrong is natuurlijk nog steeds bekend van zijn onvergetelijke quote: "Een kleine stap voor een mens, maar een reuzensprong voor de mensheid" (That's one small step for man, one giant leap for mankind).
Niet alleen Neil Armstrong, maar ook zijn collega’s Collins en Aldrin hebben veel betekend.
Milieuproblemen werden in de loop van de jaren anders en serieuzer bekeken (neem de Club van Rome & Wubbo Ockels en zijn aandacht voor het milieu).

Uiteraard speelde defensie een doorslaggevende rol binnen deze (en andere) ruimtemissie(s). Nog steeds wordt gesproken over "ruimteschilden" en "kernwapens in Europa".
Anderzijds vervagen de grenzen in de ruimte: in het ruimtestation ISS wordt gewoon samengewerkt.

Interessant was de uitzending van "Showroom" (een programma, vergelijkbaar met "Man bijt hond"), waarin een oude boer niet geloofde dat de Amerikanen de maan écht hadden betreden.
In de tijd van de koude oorlog was de verovering van de maan een prestige-project. Een aantal mensen waren sceptisch en vonden het een propaganda-stunt van Hollywood en het Pentagon…

Het naakte bestaan (3)

Bonobo-gedrag

Silvio Berlusconi en wijlen Prins Bernhard zijn/waren mannen met een geldingsdrang. Veel van hun affaires waren een publiek geheim, maar Bernhard kwám en Berlusconi kómt er steeds mee weg. Macht en geld werkt voor veel mannen én vrouwen erotiserend.

Het privé-domein is ook al politiek geworden. Neem Bill Clinton en zijn voormalig stagiaire Lewinski. Niet zijn affaire stond ter discussie, maar het hebben belogen van de Senaat.

Ik ben eigenlijk wel blij met de "grijze" saaiheid van Balkenende. Het gaat om de zaak en niet om de franje. Ik was verbaasd over zijn "sms-relatie" met Jan Smit. Als vader des vaderlands zal hij Janneman wellicht een vaderlijk advies hebben gegeven. Diezelfde Balkenende die in het verleden zijn gezicht ook eens liet zien bij Shownieuws. Wellicht om ook tot dit deel van het volk door te kunnen dringen. Mensen die houden van pracht, praal, shownieuwtjes en uiteraard "roddel en achterklap".

Veel kiezers kijken niet naar programma’s als NOVA of Zembla, maar wél naar Shownieuws & co. Vooral Wilders weet, hoe de media wel én niet werkt. Wijselijk houdt hij zich op afstand van de serieuze media. Mensen gaan voor non-verbaal gedrag. Kort en rechtlijnig.
Kijken we nog even naar Berlusconi en zijn telefoongedrag (voordat hij Angela Merkel de hand kan schudden): Hij laat de Italianen geloven, dat híj de macht heeft in Europa. Hij zal het wel even regelen…

Andy Warhol schilderde onze koningin als popster. Misschien zijn politieke leiders soortgelijke iconen geworden. Kennedy & Obama zijn politici naar mijn hart. Wetend dat zij zich eveneens bedienden en bedienen van sterallures en mediatrucjes.
Obama schittert nu; zijn nieuwe horizon van hoop gloort… Er zit een boodschap achter zijn imago. Hij heeft politieke statements gemaakt. Berlusconi is slechts een opgeblazen imago. Een hol karkas. Wilders boodschap is duidelijk; hoe ergerlijk deze boodschap ook is.

The loneliness of the long-distance-runner

Je hoofd moet leeg zijn om met een verhaal te kunnen komen. Het probleem van schrijvers is meestal niet dat ze te weinig aan inspiratie en indrukken hebben, maar eerder te veel.

Hardlopen dwingt je, indrukken van buitenaf te beperken tot het denken over de hard- of mulheid van de grond waarover je loopt, de groep waarin je loopt, je hartslag en/of je snelheid. Je gedachten worden meer basic. Eén van de weinige momenten dat het denken "stopt". Van verstand naar gevoel: de intense liefde tussen jezelf en het landschap.

Emoties vertroebelen vaak de vergezichten. Net als je veel moeite hebt gedaan om een berg te beklimmen, blijkt op de top een dichte mist te hangen.
Ook je innerlijke kracht kent barrières en tegenslagen. Werkloosheid, racisme, haat, miskenning en intolerantie; ze komen vaak op ons pad. Mijn interesse in kunst en cultuur bijvoorbeeld, past niet bij mijn inkomensgroep. Mijn ideeën over goed management kan ik nóóit toepassen, omdat ik een dergelijke functie niet bekleed.
Hoe kun je leven met onvolkomenheid? De hemel op aarde blijft altijd een poging tót een "hemel op aarde".

Zondag 14 juni 2009. Maastrichts Mooiste. 15 Kilometer hardlopen door de Maastrichtse binnenstad, om vervolgens onderweg naar Kanne (B) & Chateau Neercanne een mentale dood te bereiken. Voortvarend ging ik van start. De eerste 5 kilometers liep ik in 23 minuten & 19 seconden, de tweede 5 kilometer vervolgens al in 28 minuten & 44 seconden, en tenslotte de laatste 5 km in 29 minuten & 15 seconden. Het zweet gutste over mijn rug. De broeiende warmte deden me (figuurlijk) ontploffen. Ik wilde te veel en kón te weinig. In arren moede liep ik de berg op. De snelheid tussen wandelen en rennen werd nihil. Darmen die hun beklag deden. Ik was weer eens in de val gelopen van te véél willen in te weínig tijd.
Gelukkig gebaarde een meisje me, om haar te volgen voor de laatste 3 kilometers. En met mijn laatste krachten sleepte ik mezelf over de Maastrichtse kasseien, richting finish. Eindelijk! Daar was de eindstreep. Totaal leeg en uitgeput liep ik terug, over de Maasbrug, richting Platte Zaol. Blij dat ik de eindstreep tóch had gehaald! De grootste en moeilijkst te overwinnen tegenstander ben je áltijd zélf.

Toch voelde ik mezelf enkele uren later, toen de energie weer enigszins terug was, trots op mijn prestatie. Weliswaar van een ander kaliber dan het jaar ervóór. Destijds: 1 uur & 15 minuten; nu: 1 uur, 21 minuten.
Mijn naam is dit jaar verkeerd genoteerd op het wedstrijdformulier. Dus waarschijnlijk zal nooit iemand weten wie er nu werkelijk achter deze tijd schuilgaat……

Het naakte bestaan (2)

Body’s & bolides

Er zijn mensen die zonder bravoure of lawaai de aandacht trekken van alle aanwezigen. Dit is een soort charisma, maar heeft voorál met non-verbale zaken te maken. Mensen zijn meer op non-verbaal gedrag gericht dan men wil toegeven. Rechtop lopen is ook zoiets. Natuurlijk is dit erg belangrijk voor je rug, maar ook belangrijk in de communicatie. Je mag gezien worden; je mag ruimte innemen.

Ruud Gullit stelt dat het als voetballer belangrijk is, hoe je het veld opstapt. Jezelf groter en imposanter maken. Ruimte innemen.
Testosteron is niet áltijd een negatief hormoon. Bij een sollicitatiegesprek wil jij die baan hebben. En dit moet je ook non-verbaal uitstralen.
Ik denk dat kinderen & jong-volwassenen zelfverzekerd maken, één van de taken van het onderwijs is. Hoe vaak zijn er super-intelligente mensen, die niet tot hun recht komen en zodoende ook zichzelf als "product" niet kunnen verkopen. Ook in de muziekwereld hebben niet alleen de bésten een hit, maar óók degenen die een goede uitstraling en dito management hebben. "De verbeelding aan de macht".

Zelfverzekerdheid heeft een negatieve bijsmaak als deze overgaat in arrogantie. Net zoals een combinatie van een auto-met-caravan die met 120 km/h langs luxe-auto’s scheurt en zelfs gevaarlijk heen-en-weer zwiept en andere auto’s snijdt (zoals laatst weer eens op de A2: een Belgische personenwagen-met-aanhangsel én een Duitser met soortgelijk sleurhut-geval (kenteken: AC-N 4214). Dit waren nu écht twee gevallen van "de goden verzoeken".

Dominante mensen zijn mensen die niet luisteren en enkel een podium zoeken voor hun eígen verhaal. Ook als de toehoorders al vier maal zijn afgehaakt. Deze mensen zijn vaak enthousiast over materiele zaken. Hun auto moet de aandacht trekken en vasthouden. Aandacht die ze het liefst zélf hadden gewild. Kings of the Road?

Het naakte bestaan (1)

Anita Witzier daagt mensen uit om zich "esthetisch naakt" te fotograferen voor het goede doel. Waarschijnlijk geïnspireerd door de Engelse film Calender Girl’s. Stijlvol in beeld gebracht door de Katholieke Radio Omroep.
Jezelf figuurlijk blootgeven is soms pijnlijker en intiemer dan letterlijk "uit de kleren gaan."

Mijn (nog te verschijnen) boek zal een mix tussen werkelijkheid en eigen interpretatie worden. Je bekijkt immers alles vanuit je eigen perspectief.

Een leidinggevende die een ondergeschikte vraagt "Hoe gaat het met jou?", kan deze vraag vanuit oprecht interesse stellen. Maar hij kan deze vraag óók stellen, omdat hij dit heeft geleerd in een managements-cursus (dus als praktisch toegepast psychologisch trucje).
Hoogst zelden zal de ondergeschikte de tegenvraag stellen: "En hoe gaat het met jou?"

Een tijd geleden las ik een verhaal, dat mij intrigeerde.
Een moslimgeleerde werd moe van de vragen die een journaliste hem stelde over zijn geloof. "Kleed je maar uit", reageerde hij boud. Dit bracht bij diezelfde journaliste een behoorlijke schok teweeg.
Vervolgens zei hij eerlijk: "Mijn relatie met god is zó intiem, dat ik mezelf met het uitleggen ervan, mezelf totaal naakt voel."

Misschien is geloof (in wát dan ook), gewoonweg niet in woorden te vangen.
Ieder mens heeft wel iets, dat heilig voor hem of haar is. Ons lichaam is universeel. Het is een tempel, die naar mijn mening ook als zodanig behandeld moet worden. De mens is een samenspel van Geest, Lichaam & Verstand. Daarom heb ik diep respect voor élke godsdienst en/of levensovertuiging.

In de letterlijke naaktheid van de mens, vallen alle verschillen tussen rangen en standen weg. Naakt zijn we allemaal hetzelfde. En nét zo kwetsbaar. In Mekka zijn de pelgrims gekleed in witte gewaden, zodat niemand beter, mooier of imposanter kan lijken dan een ander. Iedereen is op dat moment gelijk voor Allah.

Een generaal, die zijn uniform niet draagt, valt totáál niet op. De "Hauptman van Köpenick" was een dakloze verschoppeling. Hij maakte zichzelf tot generaal, door het aantrekken van een imposant uniform (inclusief allerlei versierselen), voor een prikkie gekocht op de zwarte markt. In het autoritaire Pruisische rijk was men blijkbaar gevoelig voor dergelijke suggestie.
Ook Jan-Peter Balkenende zou niet echt opvallen als hij door Amsterdam of Utrecht zou lopen in een shabby trui en spijkerbroek.

Spencer Tunick fotografeerde honderden naakte mensen in Hollandse landschappen.
Grote mensenmassa’s: jong, oud, strak of uitgezakt, het maakte hem niets uit. De beelden spreken van enorme kwetsbaarheid en moed. Het tijdschrift "Hollands Diep" spreekt van het "ontwapende lichaam".

De mens is een versierde aap. In mijn boek heb ik geschreven over de "sauna-democratie". Democratie is vooral bedoeld om iedereen een eerlijke en gelijke kansen te geven.
In de naaktheid van de mens vallen de onderlinge verschillen weg. De schepper heeft ons allen gelijk geschapen. Bovendien hebben we het nódig om onze positie in het leven af en toe te relativeren, en elkaar als mens te zien. Naakt en kwetsbaar. Gelijk maar niet gelijksoortig bedeeld in kennis, kunde en kansen. Er is geen verschil tussen jou en mij, maar tóch zijn we niet precíes hetzelfde.

We wonen in deze Lage Landen met 16 miljoen mensen op een kluitje. Iedereen heeft een ander leven en ziet het leven vanuit een ander perspectief. Een goed gesprek kan vaak moeilijk zijn.
De discussie m.b.t. het dragen van hoofddoekjes (door vrouwen die werken in een openbare functie) is actueel. Maar je zou het dan óók kunnen hebben over andere levensstijlen of
-overtuigingen, die té dominant zouden kunnen overkomen bij een groot deel van de bevolking. Bijvoorbeeld het dragen van "te blote" kleding of het hebben van zichtbare tatoeages.

Maar… bekeken vanuit de privé-sfeer: topless zonnen op het strand moet eigenlijk nét zo goed kunnen, als het dragen van een hoofddoek. Evenals lesbo- of homostellen die hand in hand door de stad wandelen. Ik geloof in een Nederland waar dit zou moeten kunnen.

Laten we elkaar respecteren, en niet beoordelen om wíe of wát we zijn en hoe we eruit zien.

1 mei (2)

Werk is een noodzakelijk kwaad, maar voor veel mensen vaak óók een levensinvulling. In de psychiatrie is de arbeidstherapie per toeval ontdekt, dus ik denk zéker dat werk heilzaam kan zijn. Veel mensen die vanwege psycho-sociale problemen verplicht thuis zitten, zouden graag nuttig werk willen doen. Dit zou toch mogelijk moeten zijn, maar daarvoor moet het economisch bestel op de schop.

Ik las in het blad ZOZ (http://www.omslag.nl/) een pleidooi voor een basisinkomen. De Vereniging Basisinkomen is nieuw leven ingeblazen; met name om zinvol werk te creëren, in combinatie met een radicale herziening van het belastingstelsel.
Het invoeren van een basisinkomen hoeft nauwelijks geld te kosten (http://www.basisinkomen.nl/). Men verwijst in het artikel naar een rapport van het kenniscentrum Nicis Institute (november 2008), dat het € 537.000,- kost, om een werkzoekende op dit moment aan een vaste baan te helpen. Het rapport is overigens op te vragen via http://www.nicis.nl/.

Helen Mees (econome en lid van de PvdA) stelt dat arbeid in Nederland te duur is. Vooral als dit een belemmering is voor méér kansen voor laaggeschoolden. Ze verwijst naar de New-Yorkse economie, waarbinnen zelfs illegalen tóch een bestaan kunnen opbouwen. Er is minder wetgeving m.b.t. het starten van een bedrijf en ook minder sociale premies. Kortom: een kanseneconomie. Mees noemt vooral de 24-uurs-economie, waarbinnen er veel dienstverlenings-aanbod is (metafoor: nagelstudio’s).

1 mei (1)

1 mei is voor veel Nederlanders niets anders dan de dag ná Koninginnedag. De lading die deze dag heeft in Turkije, Frankrijk of Duitsland heeft ie in Nederland niet. Net zoals bij kerkelijke feestdagen, is het voor de meeste mensen niets anders dan een vrije dag. Niet werken of lekker shoppen in Heerlen. Ik betreur de rellen zoals die in Berlijn en Hamburg waren dit jaar. Dit heeft immers niks met de arbeidersbeweging te doen.

Toch wil ik stilstaan bij arbeid & de arbeidersbeweging. Maastricht kent een traditie. Door de fabrieken van Regout was er al vroeg sprake van vakbonden en socialisme. De regio Kerkrade - Heerlen kende het een beetje vanuit de mijnindustrie & mijnwerkers.

Er zijn maar enkele mensen die hart hebben voor de maatschappelijke zaak. Dat er veel wetgeving rondom werk is gekomen, is de verdienste van mijn opa’s generatie. Dat waren de mensen die gevochten hebben voor betere en socialere wetgeving. Wíj moeten deze verworvenheden nu blijven koesteren en verdedigen. Want anders werken we weer tot 67 jaar. Terug bij af. En wat wordt dán het minimumloon?
Zoals in de jaren zestig de kerken leegliepen, zo lijkt het nu te gaan met de maatschappelijke betrokkenheid.

Goethe schreef in het verleden: "Werk, en de vreugde komt vanzelf". Hij heeft gelijk én ongelijk. In Nederland gaat de kredietcrisis waarschijnlijk aan je voorbij, als je je baan kunt behouden. Maar hierin zit tegelijkertijd ook het probléém voor vele mensen.

Eupen

Eupen is een Belgisch stadje waar Duits gesproken wordt. Goed te bereiken vanuit Parkstad en Aken. De snelweg brengt je in pakweg een half uurtje naar dit alleraardigst stadje vol "vergane glorie". Door het heuvelachtige landschap is het centrum verdeeld in een "Oberstadt" en "Unterstadt". Met vele terrasjes waar motorrijders, wielrenners en andere toeristen kunnen genieten van een koel Belgisch biertje of een lekker kopje koffie.
Achteraf gezien was het absoluut de moeite waard om in Eupen te gaan kijken. Eupen is, zoals vele gemeenten in Zuid-Limburg, een stad waar veel dagjesmensen komen.

In de jaren 60 en 70 was dit een hobby van menige "dagtoerist": touren door het heuvelland.
Het prototype van de Zondagsrijder.
Ik persoonlijk rijd niet graag. Ik arriveer liever op mijn bestemming. Nieuwsgierig rondkijken en sfeer proeven. En dat kun je niet, zittend in een auto of op een motor. De auto en de motor zijn voor mij enkel en alleen de middelen om ergens te komen…

Toevallig zien we, zittend op een gezellig terrasje, een bord, dat ons attendeert op een expositie. Nieuwsgierig als we zijn, besluiten we een kijkje te nemen.

Een dag later, surfend op internet, kom ik erachter, dat het de expositie "Glas" betreft, in het atelier Kunst & Bühne, Kirchstr. 17 (te Eupen).

Prachtige sculpturen van glas en steen van o.a. Constant Beerden, Christophe Genard en Hubert Carpentier. De kunstwerken van Constant Beerden kregen door zandstralen een eigen dimensie. Prachtige objecten.

De gastvrouw fêteerde ons nog (onverwachts) op een glas witte wijn.

Al met al was het een leuke en leerzame dag.

Meer info m.b.t. Constant Beerden: www.beerden-collard.net/


"Vrije tijd weten te benutten is het resultaat van cultuur en opvoeding."
Bertrand Russel

Toevallige ontmoetingen (1)

Vrijdag 24 april 2009. Samen met mijn partner een bezoekje aan Heerlen gebracht. Even tijd voor elkaar, want vaak komt het er niet van, wegens afspraken, vergaderingen, cursussen, etc.

In het restaurant van de Hema komen we in gesprek met een aardige meneer. Het gesprek gaat over het leven, de hardheid, de oneerlijkheid van de economie en de uitsluiting van mensen. We zijn het er hartgrondig over eens, dat iedereen recht heeft op werk en waardering in een maatschappij als de onze.

Onze gesprekspartner, Dhr. Hoogakker, blijkt een gepassioneerd schilder/tekenaar/kunstenaar.
Hij nodigt ons spontaan uit om de kunstwerken bij hem thuis te komen bekijken. En inderdaad: zijn werk is echt de moeite waard (zie de foto’s hierboven).

De heer Hoogakker vindt het moeilijk om expositieruimten te vinden in Parkstad. Graag zou hij in contact komen met andere kunstenaars & creatievelingen, evenals met mensen die nog ideeën of suggesties hebben m.b.t. expositieruimte(n).
Uiteraard kunt u óók contact met hem opnemen, als u serieus geïnteresseerd bent in zijn werk.
Het telefoonnummer is: 045 - 5714878 (s.v.p. tussen 20 en 21 uur bellen).

De St. Joep-markt

Op 19 maart is het de naamdag van Sint-Jozef (de welbekende timmerman uit Nazareth).
Het is dan altijd gezellig druk in de Sittardse binnenstad. Markthandelaren met een vlotte babbel vieren de "hoogtijdag van Pecunia". Menige euro gaat over de toonbank, om maar eens een cliché te gebruiken. Humor kan deze handelaren echt niet ontzegd worden. Equivalenten van goed, beter en best vliegen door de lucht.
Bij een café met een floristische naam, drinken we een lekkere kop koffie en een paar deuren verder verorberen we een broodje zalmsalade en een uitsmijter. Om vervolgens weer voldaan naar de auto terug te wandelen. Spontaan besluiten we de Kollenberg omhoog te lopen, langs de Rosakapel.

Sittard heeft een totaal ander karakter dan de Parkstad of Maastricht en het omringende heuvelland. Sittard lijkt te groeien, terwijl Parkstad met leegstand kampt. Ik hoop maar, dat het landschap rondom het huidige Sittard niet verder aangetast wordt door nieuwbouw van woningen.
Het mooiste zou zijn: sloop van krotten en verpauperde rotzooi, en dit vervangen door (mooie!!!) woningen die aansluiten bij het uiterlijk van de talloze historische panden in de Sittardse binnenstad. Voor verschillende mensen met nét zo verschillende inkomens (van zeer bescheiden tot iets royaler). Maar let s.v.p. erop dat de bouwstijl elegant en harmonisch is. Dus géén vloekende vormen en/of kleuren gebruiken!

Ik ben overal-en-nergens thuis. Geboren in Brunssum, opgegroeid in Schinveld. En daarna via Heerlen in Kerkrade terechtgekomen. Gewerkt bij meer dan 10 verschillende bedrijven en nu alweer 5 jaar werkzaam bij een gemeente in westelijk Zuid-Limburg. Ik bén en vóel me letterlijk "Reiziger in Limburg".
Behoeftes van mensen zijn universeel. Rust, Ruimte en Gezelligheid. Elke stad of dorp is uniek op zijn eigen wijze, ook al moet er soms het-één-en-ander bijgeschaafd en/of verbouwd worden. Persoonlijk bekijk ik alles als toerist en denk er het mijne van (zowel positief als negatief).

Limburg is een mooie provincie met veel verscheidenheid en diversiteit. Houden zo!


Hier enkele cijfers over de regio die voor zichzelf spreken:

Maastricht:
122.094 inwoners op 60,06 vierkante kilometer.
Sittard-Geleen:
96.250 inwoners op 81,41 vierkante kilometer.
Heerlen:
91.528 inwoners op 45,72 vierkante kilometer.
Kerkrade:
49.322 inwoners op 21,94 vierkante kilometer.
Brunssum:
29.632 inwoners op 17,30 vierkante kilometer.
Onderbanken:
8.396 inwoners op 21,24 vierkante kilometer.

(Bron: Limburgse Almanak 2008)

Deformaties

Deformatie

Iedereen beïnvloedt iedereen. Je gezin, je familie, de stad en wijk waarin je woont. Maar ook de tijd waarin we leven. Het ongebreidelde feesten van sommigen is voorlopig voorbij. Geld is aanzienlijk minder voorhanden. AIDS zorgde voor een einde aan de decadentie in de homo én heterowereld. De kredietcrisis zorgt ervoor dat mensen hun relatie(s) misschien nog een kans geven. Ik hoop dat waarden als welzijn belangrijker worden dan welvaart.

Ik ben opgegroeid in een meelevend katholiek gezin. En ik voel nog steeds de verbondenheid met de katholieke kerk. Ben echter wars van de "politieke structuur" van deze kerk. Maar de kerkelijke gemeenschap heeft anderzijds ook een waarde. Ik hoop samen met mijn vriendin oud te worden. Natuurlijk lijkt het gras vaak groener aan de andere kant van de heuvel. Maar net zo vaak zie je pas achteraf wat voor "waardevols" je in eigen handen hebt.


Beroepsdeformatie

Waarschijnlijk hebben veel mensen daar ongemerkt last én lust van.
Thuis aangekomen heb ik, voordat ik ga eten, al mijn post doorgenomen. Hetgeen ik óók doe aan het begin van mijn werkdag. Tevens merk ik dat ik (vanuit mijn politieke interesses) bij het begin van een reclameblok op TV snel naar Teletekst pagina 101 zap. Om even het nieuws te kunnen lezen. Waarschijnlijk zullen mijn collega’s ook een soortgelijk gedrag vertonen, in relatie tot hun mailbox.

Een krantenabonnement vind ik nogal prijzig en zodoende lees ik de krant vaak in de bibliotheek en soms bij de friture en de Chinees. Veel leestijd heb ik in de trein. Daar heb ik al menig raadsstuk doorgenomen.

Waarschijnlijk zijn er véél meer deformaties, dan alleen de "beroepsdeformatie". Bijvoorbeeld: voetballiefhebbers die bij elk feestje (standaard) informeren naar de radio of de TV. Of mensen die alleen over hun werk kunnen praten en er 200% van overtuigd zijn dat "werkzoekenden" niks (of niks interessants) te vertellen hebben…

Weblogs (1)

Ik heb tot nu toe een aanzienlijk aantal bijdrages geplaatst. Geen idee wie mijn "publiek" is. De teller geeft mij aan, hoeveel mensen de site bezoeken. Maar wát het effect is?! En óf het effect heeft?! Voor u een weet; voor mij een vraag…

Abdelkader Benali vergeleek in het TV-programma "Schrijvers op de veranda" (van Rick Felderhof) het schrijven van romans met (marathons) lopen. De beloning wordt zo lang mogelijk uitgesteld. Applaus krijg je niet meteen en direct. En meestal is het zeer bescheiden te noemen.
Een marathon vergt veel training. Je persoonlijke leven moet je minimaal een half jaar (kunnen) inpassen in hardloopschema’s. Om een boek te schrijven en te corrigeren, heb je een soortgelijke discipline nodig.

Weblogs schrijven is eerder sprinten, dan marathons lopen. Kort en bondig. Ik probeer verschillende takken van literatuur uit. Poëzie, weblogs en reisverslagen. Ik zie mijn blog als een soort speeltuin, waarin ik kan experimenteren met schrijven.

In "Nobiles" nr. 8 van 2007 (een blad voor studenten) las ik de quote van studente Grytsje Klijnstra: "De reacties vind ik belangrijker dan het aantal bezoekers van mijn site". Klijnstra’s blog is overigens te lezen op: http://www.bloodyhell.nl/
Vervolgens wordt Jop de Vrieze (ook 24 jaar) opgevoerd. "Schrijven heb ik echt nodig; het is mijn uitlaatklep. En eigenlijk ook een "inlaadklep" (http://jopinie.hyves.nl)/.
En tenslotte Nynke de Jong (22 jaar): "Ik zet een personage neer: een klein deel van mij dat wordt uitvergroot" (http://www.nynkeslog.blogspot.com/).

Het Limburgs Dagblad schreef een aardig overzichtsartikel over weblogs: "Iedere hersenscheet op het internet".

De Nationale Gedichtendag 2009

29-01-2009: ‘s-Ochtends wakker geworden en snel mijn dagelijkse portie poëzie tot mij genomen: een spreuk van de Gerardus-kalender.

"Een verzameling wijze uitspraken is meer waard dan veel schatten".

Vervolgens een artikel gelezen uit de "Groene Amsterdammer".

Poëzie als schoffering.
Poëzie vestigd altijd de aandacht op de twijfelachtige aspecten van haar eigen medium, de taal. Is poëzie daarom niet altijd subversief, hoe slecht of braaf ze ook is?
Verderop in het artikel werd dit beter uitgelegd.
Goede gedichten nemen afstand van de wereld zonder haar te verwerpen, ze bieden alternatieven zonder partij te kiezen, ze plaatsen tegenstellingen naast elkaar zonder ze op te heffen of één ervan tot winnaar uit te roepen. Een goed gedicht is principieel getekend door tweespalt. Dat wekt ergernis op, maar ook fascinatie.
Uit: De Groene Amsterdammer, 05-09-2008

Vandaag méér tijd dan gewoonlijk vrij gemaakt voor de letteren. Abdij Rolduc als decor.
Afgelopen zondag werd de omgeving van de abdij bevolkt door zwetende en zwoegende atleten (tijdens de Abdijcross 2009). Nú was het een "feest van de geest". Mijn motto is: "een gezonde geest in een gezond lichaam".

Rolduc cross
Poëzie van het lichaam
Gebundelde krachten snellen voort
Langs hel-en hemelpoort
Kastijding rond een historisch landschap
Ter viering van de schepping van het lichaam
5 km tussen start en finish
Modder, zweet en een innerlijk gevecht
De abdij kijkt toe en zwijgt…

© M. Meyers, 2009


De "Nationale Gedichtendag" werd hier in Kerkrade vooral gewijd aan de wijncultuur van de "Winzers van Rolduc".
Rolduc is altijd een "burcht van wijsheid" geweest. Vaak dacht men deze wijsheid ook in pacht te hebben. De vroege katholieke kloosters bezaten meestal veel boeken. Vaak de soorten boeken die men voor de "normale stervelingen" als verboden beschouwde. Het "vrije woord" was destijds nog niet geboren.
Tegenwoordig is ditzelfde "vrije woord" een vloek. Nederland lijkt geen maat te kunnen houden. Een volk zoekend naar zichzelf…… Misschien dat poëzie kan helpen hierbij.

Kom, we moeten nog naar dat land
Reizen om onze lippen op elkaar af te stemmen
te zoeken naar de juiste wijnen, nu er nog tijd is,
Om zang van zinnen en rimpels
Te wissen, te deppen. Herfst
Huist. Bladersterfte in oud blijf.
Kom, er nadert niets, kom.
Hans van de Waarsenburg
Uit: Azul, Uitgeverij Wereldbibliotheek, 2006

De Nationale Gedichtendag had het thema "Wachten". Op NS-station Utrecht-Centraal was er speciaal voor deze dag een manifestatie georganiseerd.
De trein tussen Chevremont en Maastricht reed niet om 6.04 uur, niet om 6.34 uur, en om 6.45 uur besloten we te kiezen voor vier wielen en drukbereden asfalt om op ons werk te komen. 1-0 voor de auto. Ondanks het geduldige "wachten", wilde er maar geen gedicht bij me opkomen. Alleen maar ergernis. Helemaal "ontspoord" kwamen we op het werk. Om al na een halve werkdag weer terug te keren naar het thuisfront. Speciaal voor de poëzie. En natuurlijk om te genieten van het landschap rondom de abdij.

Prinses Irene sprak op deze Nationale Gedichtendag de 2e Kamer toe. Ze pleitte vurig voor het "milieubewustzijn" van kinderen. "Met de klas de natuur in", was haar devies. De 2e Kamer reageerde "lauw". Zij hebben duidelijk de essentie van het verhaal gemist!

Bruce Springsteen zingt op de achtergrond en "verlicht" mijn donkere kamer met zijn stem. Amerikaanse "Working-Class-Poetry".

You can’t start a fire without a spark...

Literatuur in Parkstad (5)

Schinveldse poëzie

Schinveld is maar een klein dorp in Parkstad, maar ondanks het feit dat ik er niet woon, is het me dierbaar. Ik heb er mijn jeugd gesleten en mijn ouders wonen er nog steeds.
Bij hun thuis ontdekte ik diverse "literaire" producten uit het dorp. Er is rondom Schinveld een mooi landschapspark gecreëerd (tussen Gangelt (Dld) en Schinveld). Een gebied om te genieten en na te denken.
In de verschillende dichtbundels van Schinveldenaar Arno Merckelbagh is dit terug te lezen. Een soort weemoedig verlangen naar de wereld zoals deze vroeger was…

Het bos is, ondanks de kap van bomen voor de inmiddels beruchte militaire vliegroute (AWACS), imposant te noemen. De dorpelingen kan men typeren als vastberaden (om de natuur niet zo maar op te geven in ruil voor een (nog) lawaaierige luchthaven), eigenzinnig en muzikaal.
Het dorp heeft een eigen karakter. Van oudsher was en is het een gemeenschap van hardwerkende mensen. De naam van het dorp zou afgeleid zijn van het "harde werken op het land".

Schinveld ligt relatief geïsoleerd in Nederland. Tegen de Duitse grens aangeplakt en té vaak door toeristen voorbijgereden… Het dorp is nauwelijks van economisch belang. Om werk te vinden, moet men meestal naar elders. Maar de mensen nemen dit op de koop toe.

Een kleine literaire bloemlezing:


Wetenschappelijk zijn:
Weten-schappelijk te zijn.

Maatschappij-structuren
Zijn mensen-kuren
Die niet eeuwig duren.

Mensen slachten mensen
En dat is beestachtig
Mensen slachten beesten
Is dat mensachtig?

Uit: "Mensen" (1992); uitgebracht door Anton Gelissen

Hongersnood
Bent u het ook beu om ieder keer maar weer
Die afbeelding van uitgehongerde kinderen voorgeschoteld te krijgen?
Wordt u ook immuun van die met vliegen overdekte kinderen,
Stervend op moeders schoot?
Bedenk dan wel
Dat ze allen in leven zouden blijven
Als ze onze vuilnisemmers mochten uitschrapen!

Arbeidsvreugde
Met onze werktuigen
Deugden en geweten
Hebben wij ook
De vreugde aan onze arbeid
Weggesmeten
Bestemmingsplan
De overheid legt bestemmingsplannen
Als een netwerk over ons land
U kunt geen stap meer verzetten
Of u trapt op een bestemmingsplan
Op moeizaam verworven,
Soms onteigende grond van een ander
Worden grootschalige activiteiten ontplooid
Meestal zwaar gesubsidieerd
Bedoeld om elk persoonlijk initiatief
In de kiem te smoren…

Uit: Nonke Buusjke - een plek die stil maakt en tot nadenken stemt (Emile Beulen & Thei Berkers).

Kersttijd
Schreeuwende reclamespreuken
Lampjes zelfs tot in de bomen
Muziek in de straten, "Nu sijt wellecome"
Alles draait om eten en ’t werk in de keuken"

Het kind in mij schreeuwt om te worden geboren
Verdriet wordt weggeslikt
"Ik kan niet meer", denk ik verschrikt
"Wie zou mij willen horen"

Kersttijd, pracht en praal
Een kind in een kribbe in de kou
Herders, Jozef en Maria de heilgevende vrouw
Geschenken staan nu centraal

Mijn hart vloeit over als ik er aan denk
Ik zou je willen warmen
Graag neem ik je in mijn armen
De herinnering is mijn geschenk

Hibiscus
Bermen en tuinen laten het duidelijk zien
In de natuur krijgt "onkruid" een dikke tien

Teleurstelling
Ik had gedacht het ging om mij
Om wat ik deed
Om wat ik zei
Maar niets daarvan
Was van belang
Wat schijnbaar telt
Dat is het geld

Uit: Gedichten & gedachten - Hemelsblauw en groen, deel 1 & 2 (Arno Merckelbagh)

Ik hoop ook dat er nog meer Schinveldse dichters volgen…