zondag 18 april 2010

De Kennedymars (2)


Bij deze 47e editie van de Kennedymars loste Frans Körvers (een bekende Limburgse voetbaltrainer) het startschot. Hij noemde alle deelnemers die in de plaatselijke stadssporthal aan de start waren verschenen "Toppers". Ik dacht er het mijne van, want ik wist, dat het nog een hele klus zou worden om binnen mijn "streeftijd" over de eindstreep te stappen.

Om klokslag 5 uur in de ochtend klinkt het startschot en langzaam stroomt de sporthal leeg…
Samen met mijn broer ga ik op weg. De eerste 40 km lopen we met een flink tempo door het Limburgse land. Een eindeloos lijkende lint van wandelaars vóór en áchter ons.
Even voorbij Posterholt versnel ik mijn tempo en laat mijn broer achter.
We hadden tevoren afgesproken, om ons eigen tempo te lopen. Pas naderhand zouden we ontdekken, dat hier niet zoveel verschil in zat.
Intussen is mijn vader per fiets gearriveerd en moedigt mijn broer een beetje aan.

Het "iets snellere" tempo bevalt me op een gegeven moment niet meer, dus laat ik mezelf een beetje terugvallen.
In Maasbracht komt mijn vader langszij fietsen en vertelt dat mijn broer al een eind achterop is geraakt.
Op de brug voorbij Maasbracht begint het flink te regenen. Dus komt de regenponcho tevoorschijn. Het aantrekken van dit ding levert nog een klein gevecht met mezelf op.


Moe en nat loop ik in Wessem mijn vriendin tegemoet. Bij een café aan het water drinken we een kopje koffie en een lauwe chocomel. Twintig minuten later en inmiddels weer een beetje opgedroogd, neem ik afscheid van haar, om verder te lopen richting Thorn. Het valt echter vies tegen: dít stuk van het parcours kost me zowat een uur. Door de 20 minuten zitten in het café zijn m’n beenspieren alweer behoorlijk stijf geworden.
Bij aankomst in Thorn is het gelukkig droog. Maar dat duurt helaas niet lang: een aantal kilometers achter Thorn, op Belgisch grondgebied, begint het alweer flink te plenzen.


Waarschijnlijk heeft mijn broer me dáár, tussen Thorn en Maaseik, ingehaald. Het is zó aan het regenen en waaien, dat je bij voorbaat al geen zin hebt om telefonisch contact te zoeken. Bovendien kan ik door de wind en de regenponcho mijn mobieltje niet eens meer horen. Ik kijk niet of nauwelijks meer om me heen door al het natuurgeweld dat over ons wordt uitgestort.

Mijn vader belt me, als ik ter hoogte van Maaseik ben. Wil weten wáár ik precies ben. Hij had me niet meer teruggevonden tussen alle andere lopers. Maar waarschijnlijk óók niet gedacht, dat ik inmiddels ergens áchter mijn broer loop.


Bij het ingaan van de laatste 9 km krijg ik een telefoontje van mijn moeder. Als zij vervolgens ook mijn broer belt, blijkt ook híj rond het 71-kilometer-punt te lopen. Hij is blij verrast en versnelt zijn tempo, om samen met mij over de eindstreep te kunnen komen. Naderhand blijk ik echter nog een kilometer áchter hem te lopen…
Zo eindigt híj op de 793e plaats en ikzelf op de 913e plek.


Ik ben oprecht blij als ik mijn vriendin weer zie. En nóg gelukkiger als zij me vertelt dat zij mijn broer al nabij de finish heeft zien lopen. Hij was dit keer dus (sportief gezien) íets beter dan ik.
Nadat ik mijn Kennedymars-speldje in ontvangst heb genomen, bel ik hem op, om hem te feliciteren.

Natuurlijk ben ik trots op mijn eígen prestatie, maar minimaal net zo trots op die van hém.
De week vóór de Kennedymars hadden we samen de Parelloop in Brunssum (10 km) gedaan. En ook dáár hebben we uiteindelijk een puike tijd neergezet.

Voor mij was dit de 2e keer dat ik meedeed aan de Kennedymars. De vorige editie die ik gelopen heb was in 1991/1992.
Destijds waren er nog geen mobiele telefoons. Het lange-afstand-lopen was nog heel basic.

Persoonlijk vind ik het jammer dat veel Kennedymars-deelnemers tegenwoordig met een mp3-speler op hun oren lopen. Ikzelf hou van de interactie met andere mensen.
Veel muziekkorpsen kon je al van verre horen. Zij gaven mij dat extra beetje energie om het weer een tijdje vol te houden. Evenals de mensen in de Sittardse wijk Hoogveld, die choco-repen uitdeelden. En natuurlijk de vrijwilligers die op diverse plaatsen langs de route klaar stonden met bekertjes water, sportdrank, gekookte eieren, broodjes, bananen, appels of bouillon.
Bedankt allemaal!

woensdag 14 april 2010

De Kennedymars (1)

De 47e Kennedymars werd op zaterdag 3 april 2010 gelopen. De tocht voerde grotendeels door Midden-Limburg. De start en finish vonden, zoals vanouds, plaats in Sittard.

Deze traditie is ooit in 1963 gestart door toedoen van John F. Kennedy; destijds president van de Verenigde Staten.
Hij bekritiseerde het Amerikaanse leger vanwege de slechte fysieke conditie van de militairen. Ze zouden ongetraind nog geen 50 mijl (= 80,467 km) binnen 20 uur kunnen afleggen, aldus Kennedy.
Ook vroeg hij zich af, of leden van zijn eígen staf in staat zouden zijn, om de 50 mijl ongetraind te overbruggen. Kennedy’s perschef, Pierre Salinger, bedankte vriendelijk voor de eer.

Robert F. Kennedy (broer van John F. én toenmalig minister van Justitie) nam de uitdaging echter wél aan. Hij liep de 50 mijl, om het goede voorbeeld te geven, geheel ongetraind.
Op zaterdag 9 februari 1963 vertrok hij 's ochtends om vijf uur (bij - 6° Celsius) met vier andere personen en drie honden richting eindpunt: Camp David in Maryland. Het jaagpad langs het kanaal dat ze volgden was bedekt met sneeuw en ijs. De weersomstandigheden waren dus relatief slecht.
De metgezellen van Robert Kennedy haakten één voor één af. Tegen de laatste persoon, die na 35 mijl de brui eraan gaf, zei Kennedy: "You're lucky. Your brother isn’t the president of the United States."
Uiteindelijk voltooide Robert Kennedy de 50 mijl in 17 uur & 50 minuten.

Zijn voorbeeld werd door de Amerikaanse burgerbevolking overgenomen en zó ontstond de zogenaamde "Kennedymars". Dit ondanks waarschuwingen van de President's Council on Physical Fitness, die waarschuwde dat alleen getrainde personen deze tocht moesten ondernemen.
Op zondag 17 februari 1963 (nog maar 8 dagen ná Robert Kennedy’s "survival-tocht") liepen circa 5000 mensen van Pittsburgh naar Washington.

Zijn broer (en president) John Kennedy heeft deze prestatie zélf nooit geleverd!
Na diens dramatische dood (op 22 november 1963 in Dallas, Texas) waaide deze rage over naar Europa. Eerst ging Engeland voor de bijl en vervolgens ook Nederland.

Voor 11 Sittardse scholieren reden genoeg om óók de uitdaging aan te gaan. En ziedaar: de 1e Nederlandse Kennedymars is een feit…

(wordt vervolgd…)