Het naakte bestaan (1)

Anita Witzier daagt mensen uit om zich "esthetisch naakt" te fotograferen voor het goede doel. Waarschijnlijk geïnspireerd door de Engelse film Calender Girl’s. Stijlvol in beeld gebracht door de Katholieke Radio Omroep.
Jezelf figuurlijk blootgeven is soms pijnlijker en intiemer dan letterlijk "uit de kleren gaan."

Mijn (nog te verschijnen) boek zal een mix tussen werkelijkheid en eigen interpretatie worden. Je bekijkt immers alles vanuit je eigen perspectief.

Een leidinggevende die een ondergeschikte vraagt "Hoe gaat het met jou?", kan deze vraag vanuit oprecht interesse stellen. Maar hij kan deze vraag óók stellen, omdat hij dit heeft geleerd in een managements-cursus (dus als praktisch toegepast psychologisch trucje).
Hoogst zelden zal de ondergeschikte de tegenvraag stellen: "En hoe gaat het met jou?"

Een tijd geleden las ik een verhaal, dat mij intrigeerde.
Een moslimgeleerde werd moe van de vragen die een journaliste hem stelde over zijn geloof. "Kleed je maar uit", reageerde hij boud. Dit bracht bij diezelfde journaliste een behoorlijke schok teweeg.
Vervolgens zei hij eerlijk: "Mijn relatie met god is zó intiem, dat ik mezelf met het uitleggen ervan, mezelf totaal naakt voel."

Misschien is geloof (in wát dan ook), gewoonweg niet in woorden te vangen.
Ieder mens heeft wel iets, dat heilig voor hem of haar is. Ons lichaam is universeel. Het is een tempel, die naar mijn mening ook als zodanig behandeld moet worden. De mens is een samenspel van Geest, Lichaam & Verstand. Daarom heb ik diep respect voor élke godsdienst en/of levensovertuiging.

In de letterlijke naaktheid van de mens, vallen alle verschillen tussen rangen en standen weg. Naakt zijn we allemaal hetzelfde. En nét zo kwetsbaar. In Mekka zijn de pelgrims gekleed in witte gewaden, zodat niemand beter, mooier of imposanter kan lijken dan een ander. Iedereen is op dat moment gelijk voor Allah.

Een generaal, die zijn uniform niet draagt, valt totáál niet op. De "Hauptman van Köpenick" was een dakloze verschoppeling. Hij maakte zichzelf tot generaal, door het aantrekken van een imposant uniform (inclusief allerlei versierselen), voor een prikkie gekocht op de zwarte markt. In het autoritaire Pruisische rijk was men blijkbaar gevoelig voor dergelijke suggestie.
Ook Jan-Peter Balkenende zou niet echt opvallen als hij door Amsterdam of Utrecht zou lopen in een shabby trui en spijkerbroek.

Spencer Tunick fotografeerde honderden naakte mensen in Hollandse landschappen.
Grote mensenmassa’s: jong, oud, strak of uitgezakt, het maakte hem niets uit. De beelden spreken van enorme kwetsbaarheid en moed. Het tijdschrift "Hollands Diep" spreekt van het "ontwapende lichaam".

De mens is een versierde aap. In mijn boek heb ik geschreven over de "sauna-democratie". Democratie is vooral bedoeld om iedereen een eerlijke en gelijke kansen te geven.
In de naaktheid van de mens vallen de onderlinge verschillen weg. De schepper heeft ons allen gelijk geschapen. Bovendien hebben we het nódig om onze positie in het leven af en toe te relativeren, en elkaar als mens te zien. Naakt en kwetsbaar. Gelijk maar niet gelijksoortig bedeeld in kennis, kunde en kansen. Er is geen verschil tussen jou en mij, maar tóch zijn we niet precíes hetzelfde.

We wonen in deze Lage Landen met 16 miljoen mensen op een kluitje. Iedereen heeft een ander leven en ziet het leven vanuit een ander perspectief. Een goed gesprek kan vaak moeilijk zijn.
De discussie m.b.t. het dragen van hoofddoekjes (door vrouwen die werken in een openbare functie) is actueel. Maar je zou het dan óók kunnen hebben over andere levensstijlen of
-overtuigingen, die té dominant zouden kunnen overkomen bij een groot deel van de bevolking. Bijvoorbeeld het dragen van "te blote" kleding of het hebben van zichtbare tatoeages.

Maar… bekeken vanuit de privé-sfeer: topless zonnen op het strand moet eigenlijk nét zo goed kunnen, als het dragen van een hoofddoek. Evenals lesbo- of homostellen die hand in hand door de stad wandelen. Ik geloof in een Nederland waar dit zou moeten kunnen.

Laten we elkaar respecteren, en niet beoordelen om wíe of wát we zijn en hoe we eruit zien.