maandag 31 augustus 2009

Bloemen uit Berlijn

Het beroep van mijn vriendin bestaat uit het woord. Niet in mooie zinnen op papier, maar gewoon bondig en duidelijk uitgesproken door een microfoon van een headset. Zakelijk en in het Duits. De taal van Goethe maar ook van Udo Lindenberg.

Ze werkt voor een Duits automerk, waar zij de contacten onderhoudt met klanten en lokale dealers. Een ster aan het firmament van luxe en weelde.
Door de drukte in het callcenter lijkt de nabijheid van degene aan de andere kant van de lijn soms groter dan die van de zwoegende collega aan de andere kant van het geluidsabsorberende scherm.

Af en toe geeft ze een teken van (mede)leven richting haar collegae. Een klein gebaar of gewoon een oprechte glimlach. Maar vaak komt de boodschap niet tot aan de andere kant. Omdat het paar ogen, voor wie de boodschap is bedoeld, vastgeklonken zit aan het beeldscherm. Een "legbatterij" van informatie-verstrekkers.

De intensiteit van de telefoongesprekken variëren van oppervlakkig tot confronterend tot huiveringwekkend. Een klant vraagt of het mogelijk is, om de (nog te leveren) bolide te voorzien van een snelheidsbegrenzer, zodat zijn vrouw slechts 40 kilometer per uur kan rijden met het ding. "Ze heeft namelijk geen rijbewijs". Mijn vriendin kan een opkomende lachbui ternauwernood onderdrukken. Wat moet ze hierop antwoorden?

Een norse man belt op. Herr Mayer uit Berlijn. Boos en vooral teleurgesteld over de service. Door gerichte vragen te stellen, verandert de ondertoon van het gesprek. Van het ene op het andere moment is zijn slechte humeur verdwenen. Hij verontschuldigt zich zelfs nog voor zijn kwaadheid van zonet. Zijn stem intrigeert haar. "Eigenlijk best een mooie radiostem".
Met een vleugje zinnelijkheid. Zal ze mij thuis iets vertellen over deze telefonische "flirt"?

Thuis op de computer "googled" ze zijn naam. "****** Mayer, Berlin" tikt ze in. Binnen 4 seconden komt ze op een website terecht, waar Herr Mayer zich ontpopt als zijnde ingenieur. De foto ernaast valt niet tegen. Al gauw wordt duidelijk dat er ook een "Frau Mayer" bestaat. En twee leuke tienerdochters.

Een dag later krijgt vriendin een telefoontje van de receptie. Of ze even "naar beneden" wil komen.
Ze krijg een enorme bos rozen in haar armen gelegd. Verbazing en verwarring. Of misschien wel verbijstering? Ze kijkt op het kaartje dat aan de bos vastzit. De tekst is kort en veelzeggend: "Vielen Dank! M***** Mayer". Ze voelt haar wangen rood kleuren. Net zo rood als de rozen die ze in haar arm houdt.

Iedereen kijkt verbaasd in haar richting, als ze weer binnenkomt. Wat een sensatie! Ze voelt zichzelf de rest van de dag een soort kermisattractie. Iedereen wil weten, wie die prachtige bloemen heeft laten bezorgen. Ze doet het maar af met "Van een stille aanbidder gekregen". De fantasie van de collega’s slaat bijna op hol. Oók goed. Laat ze maar gissen…

’s Avonds krijg ik te horen, dat zij ondanks dit verrassende intermezzo dik tevreden is met haar eigen "Jan Doorsnee", die haar positief stimuleert en met beide benen op de Limburgse grond houdt. Maar de herinnering aan die aardige Herr Mayer, die zal ze haar hele leven met zich meedragen…

vrijdag 28 augustus 2009

Architectuur (6)

Architectuur en ethiek
Via FNV Mondiaal stuitte ik op weerzinwekkende grootheidswaan in Dubai. Het is fantastisch wat er in de Verenigde Arabische Emiraten gebouwd wordt. Bijvoorbeeld het Burj al Arab: een hotel in de vorm van het zeil van een Arabisch schip, gebouwd op een eilandje zodat de enorme schaduw van het gebouw niet over het nabijgelegen strand zou vallen.

De bouw van dit prachtige gebouw heeft een lelijke keerzijde. Rechten en veiligheidsregels worden met voeten getreden. Er is nog altijd geen duidelijkheid over 45 Indiase bouwvakkers die nog steeds gevangen zitten in Dubai. Ze werden beschuldigd van het organiseren van illegale bijeenkomsten, vandalisme én het schenden van de openbare veiligheid, nadat ze hadden deelgenomen aan een staking (voor betere werkomstandigheden). Dat leverde hun 6 maanden gevangenis op.

De werk- en leefomstandigheden van deze "gastarbeiders" zijn ronduit slecht te noemen. Stakingen worden door de Arabische regering beantwoord met deportatie of opsluiting.
De internationale bouwvakbond BWI roept op tot fatsoenlijke werk- en leefomstandigheden voor migranten in de Golfstaten en heeft de Verenigde Arabische Emiraten opgeroepen om de gemaakte afspraken binnen de International Labour Organisation (m.b.t. vrijheid van organisatie) te accepteren. Tijdens een bijeenkomst in Dubai heeft de Arabische regering toegegeven dat er veranderingen nodig zijn m.b.t. de arbeidswetten.

Al jazeera deed 3 maanden onderzoek naar de situatie van migrantenwerkers in de regio en maakte de documentaire "Blood, sweat & tears" (zie ook: http://www.bwint.org/).
Ik ben blij dat deze nieuwszender een kritische nieuwsmaker durft te zijn; ook in de Arabische wereld.

De Verenigde Arabische Emiraten zijn pas officieel opgericht in 1970. 80% van de 2 miljoen inwoners zijn Expats. Inwoners met beperkte burgerrechten. Ze mogen er hun geld verdienen, maar gezinshereniging is hier niet mogelijk, tenminste, als je geen Nederlandse voetbalcoach bent. De economie drijft op de 10% van de wereld-olie-reserves, die zich bevinden onder de woestijnbodem. Een lucratieve monocultuur. Abu Dhabi lijkt op een modern themapark. Niet-moslims kunnen lunchen tijdens de ramadan, mits dit voor de wél-moslims niet zichtbaar is.

Ook dichter bij huis zie je veel misstanden in de bouw (bijvoorbeeld: uitbuiting van Poolse arbeiders). We moeten gewoon kritisch durven te kijken naar onszelf.

(wordt vervolgd…)

zondag 9 augustus 2009

Het naakte bestaan (4)

Anita Witzier

In het weekblad Margriet schrijft Anita Witzier een column over haar leven. Maar door de commotie over het programma "Blootgewoon" wijdt ze een column aan haar nieuwe programma. Ze verbaasde zich over alle media-aandacht, nadat het persbericht wereldkundig was gemaakt.

De eerste vraag die werd gesteld is: "Ga jezelf óók bloot?" U begrijpt: die vraag komt als een volslagen verassing…
Verder valt iedereen over het deel "bloot" van Blootgewoon: de KRO en bloot, dat kán toch niet?
Waarom niet? We zijn toch allemáál (katholieken, protestanten, humanisten, atheïsten, moslims, joden, mormonen en boedhisten etc.) naakt ter wereld gekomen?!!

De KRO doet het vooral, om aandacht te vragen voor de Goede Doelen. Vooral het verhaal áchter de "bloot"-actie is van belang.

Mooie foto’s worden geschoten door Guy van Grinsven en Patricia Steur.
De betreffende aflevering had door de bijdrage van Guy een Limburgs tintje. De setting in de "steenkolenmijn" maakte het helemáál bijzonder.
Patricia zou daarnaast kunnen bewerkstelligen, dat vele mannen massaal de kalender gaan bekijken (en wellicht kopen), als de suggestie zou worden gewekt dat ook zíj (zonder textiel) voor de camera zou poseren.

Bij het woord "bloot" denk ik trouwens óók aan de (historische) foto’s van blote mijnwerkers onder de douche, die elkaar "poekelen". Poekele(n) is het woord dat de mijnwerkers bedachten voor het wassen van elkaars rug in het mijn-badhuis. Dit typeert heel kernachtig het "ko(e)mpel-gevoel".
Fotografen geven zichzelf daarentegen zelden of nooit bloot.

Sally Mann (die gisteren te zien was in "Het uur van de wolf") maakte schitterende foto’s van haar kinderen. Met een traditionele camera maakte ze kunstzinnige foto’s. Onschuldig en moederlijk. Time Magazine noemde haar een invloedrijke fotografe.
Ze kwam echter in opspraak omdat de kids soms naakt op de foto stonden. "Naakt" is een politiek item geworden. Het is niet langer onschuldig.

Het idee voor "Blootgewoon" kwam oorspronkelijk uit Spanje. De mediadirecteur van de KRO (Taco Rijssemus) was niet meteen dolenthousiast toen hij de beelden onder ogen kreeg. Degene die hem het programma aanbood, was echter vasthoudend en liet hem vervolgens een nieuwsitem zien over een Nederlandse vrouw, die een naaktkalender had gemaakt, nadat een vriendin van haar aan kanker was gestorven. Zij wilde, door zichzelf bloot te geven, iets goeds doen voor een stichting, die haar persoonlijk aan het hart lag.
Díe gedachte kwam dicht bij de kern wat de KRO wil uitdragen: plezier in het leven, in combinatie met het zorgdragen voor anderen.

Op 30 juli was de eerste uitzending van "Blootgewoon". De kalender is te koop via: http://webwinkel.kro.nl/

donderdag 6 augustus 2009

Weblogs (2)

De 1e Nederlandstalige weblog was: "More Where That", die begon omstreeks juni 1999. Het is zeker een jong genre te noemen. Weblogs trekken in de loop van tijd een vast publiek. Soms ook begonnen als digitaal dagboek om je hart te luchten.
Maar je moet altijd in de gaten houden dat privacy en Internet twee totaal verschillende dingen zijn. Ik probeer mezelf altijd een publiek voor te stellen, bij de stukjes die ik schrijf. Dat ik (bijvoorbeeld) spaghetti lekker vind, is naar mijn idee niet belangrijk voor de lezer. Mits diezelfde lezer voor mij zou koken. Maar in het algemeen is micro-blogging niet aan mij besteed.

Je kunt weblogs in verschillende categorieën rangschikken:

Lifelogs (weblogs waarop regelmatig berichten geplaatst worden m.b.t. gebeurtenissen in het leven van de beheerder)
Linkdumps (weblogs die verwijzen naar andermans bijdrage(n) op het internet)
Nieuwslogs
Shocklogs
Stadsblogs / wijkblogs
Corporate blogs / businessblogs
Politieke blogs
Reisblogs
Facelogs

Het is ook een medium om begrip te kweken voor bepaalde groepen in onze samenleving. Bijvoorbeeld voor verslaafden, geschreven door een psycholoog.
Soms reageren mensen op elkaar met troostende woorden of met hun eigen verhaal. Blogs kunnen bijdragen om muren van onbegrip te slopen.

Een artikel in de Metro van 23-7-2008 stelt: "Wie blogt, die blijft".
"Volgens pop-art-kunstenaar Andy Warhol heeft iedereen recht op pakweg een kwartier roem. Waar Warhol in de sixties dacht aan de televisie, lijkt zijn uitspraak op maat gesneden richting het internet-tijdperk.

Wat wil ik met mijn weblog? Aandacht (blijven) vragen voor Cultuur, Optimisme én Menselijkheid. Politieke en maatschappelijke ambities laten stromen, als het water in de Maas en de Worm (deze laatste is een beekje tussen Kerkrade en Herzogenrath).

Een weblog die ik uitermate interessant vind, is die van de "Low Impact Man". Hij probeert (tegelijkertijd) zo milieuvriendelijk én leuk te leven. Kijk óók eens op: http://www.lowimpactman.worldpress.com/.